Një proverb i lashtë thotë: “Ju nuk duhet ta kaloni urën përpara se ta arrini atë”.
Kjo do të thotë që ne nuk duhet gjithmonë të përqendrohemi në pritje, por duhet të mësojmë ta shohim veten në të tashmen. Çdo ditë, me veprimet tona, lëmë gjurmë dhe dërgojmë mesazhe. Ata rreth nesh janë të ndikuar nga gjestet që bëjmë, jo nga qëllimet e mira për të ardhmen.
Ne e përkthejmë këtë reflektim në terma pedagogjik: nuk është e mjaftueshme të diskutojmë metodat, nëse nuk përpiqemi të japim një shembull. Një rregull i artë zbatohet në familje dhe gjithmonë duhet të mbahet mend: “Ne jemi ajo që bëjmë tani, jo ajo që do të bëjmë më vonë”.
Në praktikën e përditshme, kjo fjali pasqyron marrëdhënien midis prindërve dhe fëmijëve: fëmijët na vëzhgojnë dhe mësojnë nga ne atë që ne i transmetojmë me vetëdije dhe atë që u komunikojmë atyre pa e menduar. Le të përqendrohemi në faktin se, në detyrën e vështirë për të qenë prindër, ne jemi të përfshirë në një proces të vazhdueshëm të mësimdhënies dhe njëkohësisht të marrjes së mësimit.
Fëmijët janë pasqyra jonë, ne jemi super-heronjtë e tyre
Psikologu zviceran Jean Piaget kishte theksuar në studimet e tij mbi zhvillimin kognitiv, se si në realitet, rreth dy muaj, të sapolindurit dinë të përgjigjen me imitim. Në fytyrën e këtyre sfungjerëve të vegjël, gjendet një material që duhet të formohet, ne kemi një përgjegjësi të madhe.
Le të mendojmë për jetën tonë të përditshme dhe të pyesim veten:
Si mund të flas me djalin tim?
Çfarë gjestesh mund të bëj?
Çfarë u mësoj atyre me sjelljen time?
Ne jemi ato që veprimet tona thonë për ne, qëllimet janë thjesht dekorime. Nëse bërtasim, ata gjithashtu do të bërtasin për të marrë diçka. Nëse në vend që t’i dëgjojmë ata humbasim kohë në internet, ndoshta edhe duke lexuar artikuj rreth dëmeve që shkaktojnë smartfonë, me rritjen ata do të izolojnë veten në video-lojëra dhe biseda të ndryshme.
Problemi është se prindërit sot bombardohen së pari nga artikuj, këshilla, sugjerime mbi atë që duhet bërë më së miri. Por harrojmë pikën themelore. Ndërsa po lexojmë teoritë më të avancuara të edukimit në internet, dikush na shikon duke pritur për të dëgjuar. Ne jemi një model, në çdo gjë dhe për gjithçka, edhe kur nuk mendojmë për të. Me anë të tabletit, le të ulemi pranë fëmijës dhe të flasim.
Ne kemi thënë se metoda më e mirë, nëse ekziston një metodë për edukimin e fëmijëve, duhet të jetë një shembull i mirë. Nuk mund të presim pajtueshmëri me rregullat nëse vetë i thyejmë ato. Por shpesh ndodh që fëmijët të shkaktojnë një sjellje të kundërt: ata imitojnë për të tërhequr vëmendjen ose për të nxjerrë një përgjigje negative prej nesh. Çfarë duhet të bëjmë, duke pasur parasysh se reagimi i parë mund të jetë negativ dhe një shembull i keq?
Laboratori i edukimit kreativ
Ne të gjithë jemi të hipnotizuar nga pritjet për të ardhmen dhe nuk është gjë e keqe, sepse na frymëzojnë të ndjekim qëllimet tona në të tashmen. Kjo vlen edhe për fëmijët. Zakonisht ne e projektojmë veten në një rrugë edukimi që i japim vetes objektiva: Do të jem pak i shqetësuar, do të jem i rreptë në rregulla, do të jem i përulur. Problemi lind kur, sapo hartohet dëshira e qëllimeve të mira, e gjejmë veten të ballafaquar me realitetin. Lodhja, stresi i të rriturve dhe fëmijëve, nuk na ndihmon që gjithmonë të jemi shembulli që duam. Le të mos fajësojmë vetveten dhe të kërkojmë një strategji alternative.
A ju kujtohet hera e fundit që qeshët me gjithë zemër? Apo edhe vetëm buzëqeshët? Këtu, shko këtu. Si shembull i papërsosur që jemi, në jetë mos harroni të përfshiheni dhe të buzëqeshni. Shumë shpesh, si prindër, ne jemi të përqendruar në gjëra të kushtëzuara, ne jemi të zymtë dhe nervozë. Vlera e një buzëqeshje, përpara një fëmije, një miku, vetë jetës, është mësimi më i mirë që mund të japim: është e lirë dhe na bën të ndihemi mirë.
Nesër shikoni fëmijët dhe buzëqeshni. Përsëritini atyre: “Bëni si unë”. Ky është shembulli i parë: gjithë të tjerët do vijnë si rezultat.
