3
Ashtu si shtimi në peshë, edhe uria e pashpjegueshme është një ndër ato probleme shëndetësore që shpesh trajtohet pa ndjeshmëri. Nëse je vazhdimisht i uritur dhe nuk ngopesh, sado të hash, mos e vrit mendjen se si sillen të tjerët me ty dhe mos mendo se diçka nuk shkon me organizmin tënd. Nuk është grykësi.
As mungesë karakteri apo dështim moral. Nuk është faji yt. Ekziston një shpjegim shumë i saktë për urinë e pashpjegueshme. Mjekët që janë marrë me zbulimin e shkakut të urisë së vazhdueshme, të pazakontë dhe problematike, kanë hedhur një sërë teorish. Sipas njërës prej tyre, bëhet fjalë për çrregullim të mbingrënies. Një tjetër teori thotë se te këta persona, “butoni që fik sinjalin e urisë” nuk punon mirë për shkak të një problemi a çrregullimi në tru apo stomak. Një teori e tretë thotë se uria e tepruar është hormonale; kur një grua është shtatzënë, është në fazën e ovulimit, para apo gjatë menstruacioneve, në menopauzë apo po del nga menopauza dhe ndihet e uritur apo ka një impuls për të ngrënë pa kufi, fajësohen hormonet.
Një teori tjetër, së cilës i është kushtuar shumë vëmendje, është hipertiroidizmi. Shumë njerëzve u thuhet se një tiroide hiperaktive u përshpejton metabolizmin, çka do të thotë se djegin kalori më shpejt se normalisht, prandaj ndihen gjithmonë të uritur. Ekziston edhe një teori tjetër, sipas së cilës, kushdo që vuan nga uria e pashpjegueshme, është vetë burimi i urisë së tyre misterioze, çka është vërtet dëshpëruese. Edhe mërzia është një teori. Po ashtu edhe çrregullimi emocional stinor, depresioni dhe diabeti, që askush nuk e kupton se kanë lidhje me mëlçinë. Në fund, qarkullon edhe teoria se dikush dëshiron të hajë gjithë kohën për shkak të shqetësimeve që shkakton refluksi acid.
Mos bëj gabim t’u besosh këtyre teorive: janë thjesht teori, ende të pavërtetuara, që qarkullojnë për t’u dhënë një përgjigje pacientëve, ndonëse nuk janë përgjigje të sakta. Teoria më e hershme nga gjithë këto që përmendëm, është se uria e madhe është psikologjike dhe “thjesht në kokën tonë”. Po ashtu kjo është edhe një nga diagnozat më të dhimbshme, sepse të bën të ndihesh sikur ke probleme me trurin. Nuk mund ta eliminojmë ushqimin plotësisht nga jeta jonë, prandaj sfida për të ngrënë më pak dhe për të mos ia vënë veshin asaj ndjesisë së vazhdueshme në zorrë, që kërkon gjithmonë e më shumë, mund të jetë e pakapërcyeshme. Por nuk duhet t’i injorojmë çrregullimet e të ngrënit.
Është e vërtetë se disa prej nesh hanë shumë për të qetësuar emocionet negative dhe ky ushqim, trauma e varësia mund të përzihen me njëri-tjetrin. Nuk është kjo e gjitha. Këtu lihet jashtë një nevojë psikologjike, që luan një rol të madh në nxitjen e impulsit për të ngrënë më shumë nga ç’duhet. Është e njëjta nevojë psikologjike që shkakton uri të pashpjegueshme atëherë kur nuk kemi të bëjmë me varësi ndaj ushqimit: një mëlçi e uritur.
ks
