Përgjigja e pyetjes në titull është një “po”. Përpjekja përsëri është një e drejtë dhe një detyrë e shenjtë që asnjë qenie njerëzore nuk duhet të heqë dorë. Atyre që u është dashur të përballen me vështirësi dhe dështime të mëdha për shumë vite, kanë dy mundësi: të mos përpiqen dhe të mos e lënë veten të rrëmbehet nga inercia e pashmangshme e jetës, ose të provojnë përsëri dhe të përdorin përvojën e grumbulluar.
Ka shumë njerëz që u përpoqën përsëri pas dekadash dështimesh dhe vështirësish. A e dinit, për shembull, se Nelson Mandela kaloi 30 vjet në burg përpara se të dilte dhe të bëhej njeriu që ndryshoi historinë e Afrikës së Jugut? Por sigurisht, “ai ishte Nelson Mandela dhe unë jam një qenie njerëzore e zakonshme”, do të thonë disa. Thënë kështu, ata ka të ngjarë të sjellin një mori arsyesh pse lideri i madh i Afrikës së Jugut e arriti këtë, por ata nuk mund ta bëjnë këtë. Ata nuk e kuptojnë se pikërisht kjo rezistencë ndaj përpjekjes është pengesa më e madhe për të arritur atë që duan.
Është e vërtetë se këto arritje me rëndësi historike dhe globale kërkojnë që rrethana të ndryshme të bashkohen. Por është gjithashtu e vërtetë se ka arritje individuale që janë të krahasueshme me këtë. Thjesht fakti që dikush arrin ëndrrat e tij, pasi ka duruar periudha të gjata dështimi, është një shembull i paçmuar për ata që e rrethojnë. Është një përpjekje që e bën botën në të cilën jetojmë të gjithë më të mirë.
Përpjekja është edhe më e rëndësishme sesa të arrish
Një jetë emocionuese që ia vlen të jetohet është ajo në të cilën nuk heq dorë kurrë nga përpjekjet. Për çfarë jetojmë nëse jo për ta bërë përvojën një haraç për vetë jetën? Sigurisht, ju mund të kaloni nëpër botë pa asnjë shenjë dridhjeje. Askush nuk ju detyron të dilni nga mërzia, të tregoni guximin tuaj, të merrni përsipër rrezikun e humbjes. Por le të jemi të qartë: nëse nuk e bëni këtë, nuk është sepse nuk mund të provoni diçka më të mirë. Ajo që ndodh është se frika ju dominon dhe është për shkak të frikës që ju rezistoni duke u përpjekur. Mos e mashtroni veten: nuk është lodhje, nuk është mungesë aftësie apo moshë. Është frika që nuk të lë. Ndoshta nuk e keni kuptuar se përpjekja për të arritur atë që dëshironi është po aq e rëndësishme ose më e rëndësishme sesa arritja e saj. Është kripa e jetës. Çfarë i jep shije ditëve, pasditeve dhe netëve tuaja. Kjo është ajo që bën dallimin mes ndjenjës së kënaqësisë vetëm duke jetuar dhe përfshirjes në pyetjen pse po jetoni.
Koncepti mashtrues i dështimit
Kërkova etimologjinë e fjalës “dështim” dhe gjeta një surprizë që, në çdo rast, e ndjeva. Kjo fjalë vjen nga rrënja latine “quat”, që do të thotë “dridhje”; dhe nga parashtesa italiane “fra”, që do të thotë “në mes”. Pra, fjala dështon do të thotë diçka si “të jesh në mes të tronditjes”. Si thua? Nëse e inkorporojmë këtë në temën në fjalë, mund të themi se dështimi mund të supozohet si një tronditje, një udhëkryq për të zgjuar vëmendjen, për të zgjuar diçka. Dhe ky është dështimi: një zbulim që të nxjerr nga gabimi, që të lejon të hapësh sytë. Në fakt, konotacioni i tij negativ u bë më intensiv kur modele të ndryshme filluan të krahasojnë funksionimin e mendjes me funksionimin e një makinerie.
Në një moment të historisë, fjala “dështim” u bë sinonim i “humbjes”, kur nuk është. Nga ana tjetër, fjala “humbje” u bë sinonim i “dorëzimit”. Më duket se e gjithë kjo vlen vetëm në gjuhën e luftës. Është në atë zonë ku edhe triumfet janë të trishtueshme dhe dështimet janë realitete që vënë në rrezik lirinë, jetën dhe dinjitetin.
Në tokat pjellore të veprimtarisë njerëzore, dështimi, ai “dridhje” është më tepër një moment zbulimi. Kështu funksionon në shkencë, në art dhe në të gjitha fushat pozitive të realitetit. Praktikisht nuk ka asnjë veprim njerëzor që të mos përfshijë një komponent të dështimeve dhe një tjetër të arritjeve në të njëjtën kohë. Një nga të paktat raste kur ai dështim kthehet në një disfatë të vështirë është në ato momente të errëta kur vendosim të mos provojmë më.
