Studiuesit kanë zbuluar prova të një shtrati të detit të humbur prej kohësh nën Oqeanin Paqësor, duke rishkruar potencialisht historinë e proceseve tektonike të Tokës. Ky shtrat i lashtë i detit, i gjetur 250 milionë vjet pasi u shkëput nga një pllakë më e madhe tektonike, u hodh në hartë nga shkencëtarët që zbuluan se ishte më i trashë dhe më i ftohtë se manteli përreth. Zbulimi sfidon teoritë ekzistuese se si sillen pllakat oqeanike kur ato zbresin në mantelin e Tokës.
Mbetja e shtratit të detit, 20 km e trashë dhe 2000 km e gjatë, u gjet në “zonën e tranzicionit të mantelit”, një rajon që ndan mantelin e sipërm dhe të poshtëm të Tokës. Ky shtrat parahistorik i detit u zbulua pranë Lindjes së Paqësorit Lindor, një kufi tektonik.
Sipas autorit kryesor Jingchuan Wang nga Universiteti i Maryland-it, zbulimi është i ngjashëm me një “gjurmë gishti të fosilizuar” të një pjese të detit të lashtë që ka mbetur e ruajtur thellë brenda brendësisë së Tokës, duke sfiduar idenë se pllakat oqeanike konsumohen tërësisht nga manteli gjatë zbritjes.
Wang dhe kolegët e tij zbuluan se materiali brenda këtij rajoni të mantelit lëviz shumë më ngadalë sesa mendohej më parë, me disa pllaka oqeanike që ngecin në mes të rrugës gjatë zbritjes së tyre. Natyra jashtëzakonisht e trashë dhe e ftohtë e materialit në këtë zonë sugjeron që ai mund të veprojë si një pengesë, duke ngadalësuar procesin e zhytjes.
Ky zbulim ofron gjithashtu një shpjegim për Supershtëllungën e Mantelit (LLSVP), një rajon misterioz në mantelin e poshtëm të Tokës. Mbetja e shtratit të detit mund të ketë ndarë LLSVP-në, duke krijuar formën e pazakontë të kësaj krahine, e cila ka habitur shkencëtarët për vite me radhë.
Zbulimi u bë duke përdorur imazhe sizmike, të ngjashme me një skanerin CT, duke lejuar studiuesit të hartojnë brendësinë e Tokës dhe të zbulojnë anomalitë në mantel. Studiuesit besojnë se ky shtrat i lashtë i detit mund t’i përkasë pllakës së Feniksit, një pllakë tektonike që dikur mbulonte pjesën më të madhe të Oqeanit Paqësor përpara se të zhytej nën një pllakë tjetër. Teksa u fundos, mbajti material më të ftohtë oqeanik thellë në mantelin e Tokës, duke lënë pas një gjurmë të ftohtë termike të dallueshëm.
Ekipi planifikon të zgjerojë kërkimet e tyre në zona të tjera të Paqësorit dhe më gjerë, duke synuar të krijojë një hartë gjithëpërfshirëse të zonave antike të zhytjes dhe rritjes, të cilat mund të ofrojnë më shumë njohuri në të kaluarën gjeologjike të Tokës dhe të ndihmojnë në kuptimin e proceseve planetare në një shkallë më të gjerë. / Daily Mail – Syri.net
