Shumë prindër habiten kur vëzhgojnë fëmijën e tyre duke luajtur me një kuti të thjeshtë kartoni, ndërsa një lodër tjetër shumë e shtrenjtë është ulur në raft. Kjo sepse, në mendjen e një fëmije, një kuti kartoni ka mundësi të pafundme transformimi, ndryshe nga një anije kozmike, e cila gjatë lojës do të mbetet pikërisht ajo… një anije kozmike.
E thënë thjesht, është shkathtësia e objekteve të përgjithshme që i tërheq fëmijët, veçanërisht ata të moshës parashkollore, argumenton hulumtimi i Universitetit të Alabama-s, i publikuar në Infant and Child Development.
Gjithsej 66 fëmijë morën pjesë në studim, 22 trevjeçarë, 22 katërvjeçarë dhe 22 pesëvjeçarë, të cilët zgjodhën formën e duhur në 92% të rasteve për të gjithë skenarët. Gjithashtu, fëmijët shfaqën një preferencë për objektet e pakarakterizuara, duke i zgjedhur ato në 65% të rasteve në të katër skenarët. Rezultatet e studimit konfirmuan atë që studiuesit prisnin.
“Përfshirja e objekteve të përgjithshme si shkopinj dhe kuti në lojë mund t’i lejojë fëmijët të zgjerojnë lojën e tyre sepse ato janë objekte që mund të përdoren në mënyra dhe role të ndryshme dhe zgjidhjen e problemeve”, tha Dr. Sherwood Burns-Nader, një nga autorët e studimit dhe asistent profesor i Zhvillimit Njerëzor dhe Studimeve Familjare.
Në lojën shtirëse, fëmijët shpesh përdorin një objekt si zëvendësim për diçka tjetër, si për shembull pretendimi se kutia është një makinë ose se një shkop është një shpatë. Prandaj nuk është për t’u habitur që veçoritë objektive si forma dhe shenjat mund të ndikojnë ndjeshëm në zëvendësimin e objektit.
“Fëmijët nuk preferojnë domosdoshmërisht kutinë më shumë se lodrën, por ata mund të bëjnë më shumë gjëra me kutinë sepse nuk i kufizon ata”, tha Dr. Scofield.
Studimi u fokusua në katër objekte kryesore – një objekt i rrumbullakët që nuk ishte etiketuar, një objekt i rrumbullakët që ishte etiketuar si orë, një objekt drejtkëndor që nuk ishte etiketuar dhe një objekt drejtkëndor që ishte etiketuar si libër.
Fëmijëve iu lexua një histori për një djalë të ri të quajtur Tommy, i cili ka nevojë për ndihmë për të gjetur objekte specifike në skenarë të ndryshëm. Më pas fëmijëve iu kërkua të zgjidhnin se cili nga katër objektet përputhej më mirë me objektin e nevojshëm në secilin skenar.
Në një skenar, Tommy donte të dilte jashtë dhe të luante me miqtë e tij, por ishte ftohtë dhe ai kishte nevojë për një pallto. Një buton mungonte në pallton e tij, kështu që fëmijët u pyetën se cili nga katër objektet mund të përputhej me një buton.
“Në këtë pikë pati dy festa. Së pari, ne prisnim që fëmijët të bënin zgjedhje në bazë të formës. Për shkak se shumica e butonave janë të rrumbullakët, ne besuam se fëmijët do të zgjidhnin një nga dy objektet e rrumbullakëta për të përfaqësuar butonin. Së dyti, ne prisnim që fëmijët do të preferonim forma të pashënuara, pasi ne besuam se format e shënuara kanë një lloj identiteti fiks që kufizon atë që mund të jenë”, komentoi Dr. Scofield.
Ideja pas këtij hulumtimi është se objektet e thjeshta ofrojnë më shumë fleksibilitet për fëmijët, gjë që mund të jetë e dobishme për prindërit dhe qendrat e kujdesit ditor kur blejnë lodra, përfunduan studiuesit.
