The Green Mile, një film që nuk lë askënd indiferent, i cili mund të vlerësohet pozitivisht ose negativisht por që pa dyshim emocionon.
Ka filma që lënë gjurmë, që nuk kalojnë pa u vënë re, që ofrojnë më shumë sesa thjesht argëtim, që prekin shpirtin. Po, pak filma kanë sukses në këtë drejtim, por, për fat të mirë, ne hasim në mënyrë periodike një prej tyre. The Green Mile (1999) është një prej tyre.
Është një film i vështirë për t’u përshkruar me pak fjalë, kështu që duhet një reflektim mbi këtë krijim intensiv të artit të shtatë.
Një film unik
Nuk është një klishe, është vërtet unik. Pse? Së pari, The Green Mile është një film që është i vështirë për t’u klasifikuar ose etiketuar. Disa kritikë e kanë quajtur dramë, të tjerë e kanë klasifikuar si thriller, disa madje i referohen si një film fantastiko-shkencor.
E vërteta është se të gjithë kanë të drejtë, por e kanë gabim ta klasifikojnë atë nën një emërtim përshkrues. Ky film ka mjaft elementë për t’u përfshirë në të gjitha këto kategori. The Green Mile është një përshtatje e librit të Stephen King me të njëjtin emër.
Megjithatë, nuk është unik vetëm sepse është e vështirë të përcaktohet, por edhe sepse personazhet, ecuria dhe konteksti janë të pakrahasueshëm. Protagonisti është një roje burgu, Paul Edgecomb, i ngarkuar me mbikëqyrjen dhe menaxhimin e të ashtuquajturit dënim me vdekje, i quajtur edhe “Green Mile”, në burgun e Malit të Ftohtë (Lousiana). Jemi në vitet ’30.
Vetëm ai dhe stafi i tij i rojeve të sigurisë shohin jetën e tyre të përditshme të përmbyset nga hyrja e një të burgosuri të veçantë, John Coffey, një burrë me ngjyrë, më shumë se dy metra i gjatë, jashtëzakonisht muskuloz dhe i ndjeshëm. John tregon hap pas hapi se sa i veçantë është dhe këtë e bën falë dhuntisë së tij të fuqishme.
Emocion
Paul dhe John Coffey janë, në letër, përkatësisht protagonist dhe bashkëprotagonist. Por emocioni mund të thuhet se është protagonist i të gjithë filmit. Apo ndoshta do të ishte më mirë të thoshim emocionet, duke qenë se një nga sukseset e kësaj vepre është se mundi të zgjojë emocione të ndryshme tek shikuesi. Me momente humori, dramë intensive, suspansë e deri edhe frikë, historia është prekëse.
John Coffey tregon gjithë fuqinë e jashtëzakonshme të emocionit. Pavarësisht se është dënuar me vdekje për vrasjen e dyshuar të dy vajzave të vogla, i burgosuri enigmatik dëshmon se ka ndjeshmërinë, pafajësinë dhe iluzionet tipike të një fëmije dhe që bien ndesh me gjendjen e tij fizike dhe me epshet e tij.
Johni është në gjendje të eliminojë të keqen që secili prej nesh mbart brenda dhe gradualisht e bën këtë dhuratë të disponueshme për njerëzit përreth tij. Ndjeshmëria e tij ekstreme e lejon atë të ndjejë empati me këdo që vuan dhe ofron dhuntinë e tij për të qetësuar vuajtjet e tilla.
Mirësia e John Coffey
A ka njerëz të mirë dhe njerëz të këqij? Jo! Ka veprime, sjellje, qëndrime që në thelb mund të përshkruhen si të mira ose të këqija (edhe ky përkufizim është jashtëzakonisht reduktues).
Megjithatë, Johni do t’i përshtatej profilit të atij që ne zakonisht mund ta konsiderojmë një person të mirë. Dhuntia e tij e lartpërmendur e bën atë një qenie që bën vetëm mirë nga vetë natyra e tij.
Ai është mishërimi i një mënyre të vepruari të bazuar në ndjenjën e moralit më të vërtetë, që e vë dhuntinë e tij në shërbim të atyre që kanë nevojë, pavarësisht nëse ai apo ata njerëz kanë qenë të mirë me të apo jo.
The Green Mile: një mësim i trishtë
Me urrejtjen gjithmonë të pranishme, në një kontekst ku njerëzit marrin armët, vrasin dhe abuzojnë me pushtetin, John Coffey përfaqëson një lloj mrekullie, një forcë të fuqishme të natyrës, karburanti i së cilës është dashuria, të cilën ai e shpreh në mënyra të ndryshme, si në shijimin e gjërave të vogla.
Nëse kjo qenie e mbinatyrshme do të shfaqej në jetën tonë, ne do të kishim pothuajse një detyrim moral që të kujdesemi për të dhe të sigurohemi që të bëjë mirë kudo që të shkojë, për ta bërë botën një vend më të mirë.
Megjithatë, në film kjo nuk ndodh. Për shkak të një sërë ngjarjesh të lidhura me njëra-tjetrën, Johni nuk do të ketë një fund të lumtur, pasi ekzekutohet me karrige elektrike dhe në një moment ai vetë pretendon se e dëshiron.
Në një botë të pandjeshme, ndjeshmëria e tij ekstreme i shkakton më shumë dhimbje sesa mund të përballojë me sa duket. Jeta reale, bota në të cilën jetojmë nuk është shumë e ndryshme nga ajo që na paraqitet The Green Mile. Dhe nëse Johni do të shfaqej në jetën tonë, kam frikë se epilogu do të ishte i njëjtë.
Ndonjëherë hasim njerëz që bëjnë mirë; njerëz që, pa e ditur vërtet pse, bëjnë vepra të mira kudo që shkojnë. Dhe, shpesh, ne nuk i trajtojmë ata siç e meritojnë. Në fund të fundit, në një botë të anestezuar, çdo demonstrim i ndjeshmërisë përfaqëson një revolucion total. / bota.al
