Në jetën e përditshme, të zënë me angazhimet tona, ndodh që të mos vërejmë se dikush që duam ndihet vetëm. Mund të ndodhë sepse ai nuk e jep për të parë, sepse nuk flet për këtë, sepse duket i gëzuar dhe e rrethon veten me miqtë. Ne mund të ndihemi vetëm, megjithatë, dhe e dimë mirë, edhe kur jeta jonë është plot angazhime dhe njerëz, sepse kjo ndjenjë zvarritet në shpirt dhe nuk është gjithmonë e dukshme nga jashtë.
Si të dallojmë nëse dikush që duam ndihet i vetmuar
Vetmia shpesh shoqërohet me ndjenja të vetëvlerësimit të ulët dhe vetëbesimit të ulët. Shumë njerëz ndihen të papërshtatshëm, sepse askush nuk i inkurajon apo nuk u tregon se sa vlejnë, gjithashtu sepse, duke qenë vetëm, besojnë se nuk janë të mjaftueshëm për të tjerët.
Trishtimi dhe melankolia, për fat të keq, shkojnë gjithmonë dorë për dore, veçanërisht tek njerëzit që ndihen vetëm. Po, sepse mund të duash të jesh vetëm, ose më mirë i vetmuar, prandaj këto ndjenja nuk na përkasin neve. Megjithatë, kur vetmia shkaktohet vetëm nga faktorë të jashtëm, gjendja shpirtërore është viktima e parë e kësaj situate. Dëshira për të mos dashur të shkojë në punë, apatia ndaj hobive dhe oreksi i dobët, janë të gjitha këmbanat e alarmit që duhet të na bëjnë të kuptojmë se si është në të vërtetë personi në krah tonë.
Si t’i ndihmosh ata që ndihen të vetmuar
Aftësia e parë që duhet të tregojmë është të dëgjojmë: e lëmë personin në vështirësi të flasë, nëse do, për atë që po i ndodh. Të mos e detyrojmë të nxjerrë në pah ndjenjat e saj: mund të jetë e dobishme, sigurisht, por e dëmshme nëse ofendojmë ndjeshmërinë e të tjerëve, duke rrezikuar të mbyllim në vetvete edhe më shumë njeriun e dashur.
Me dëgjimin vjen edhe prania dhe pjesëmarrja në jetën e tjetrit: mos e lini të qetë në momente të vështira, ose të lumtur dhe të rëndësishëm. Ndarja e këtyre momenteve është funksionale në rrugën e hapjes ndaj të tjerëve. Ne do ta ndihmojmë tjetrin që të mos ndihet vetëm, të dijë se, nëse jeton një problem apo një gëzim, ka dikë me të cilin të flasë, por edhe me kë t’i jetojë.
Faktori i tretë është inkurajimi: njerëzit e vetmuar priren të humbasin besimin në vetvete, duke menduar se vlejnë më pak se të tjerët, një arsye që, për ta, është shkaku i izolimit që po përjetojnë. Kujtoju atyre vlerën e tyre, në punë, si miq, si partnerë, kujtoju atyre se kanë një qëllim dhe se janë të dobishëm për njerëzit e tjerë. Bëjini të ndihen të mirëpritur, lejojini të integrohen në familjen, mikun apo mjedisin e punës.
Zgjidhni një aktivitet për të bërë në shoqëri, por gjithashtu u jepni atyre një nxitje për të bërë aktivitete vetëm, të tilla si shkuarja në palestër, leximi i një libri, shikimi i një filmi. Është gjithashtu e rëndësishme të normalizojmë kohën që kalojmë vetëm, e cila është pjesë e jetës së përditshme të të gjithëve ne, por që nuk duhet identifikuar si një arsye për ankth dhe frustrim.
