Marrëdhëniet parasociale janë marrëdhëniet që vendosim me figura publike. Ky term përfshin të gjitha marrëdhëniet që përfshijnë një personalitet mediatik, qoftë real apo fiktiv (duke përfshirë karakteret vizatimore).
Kjo është arsyeja pse marrëdhëniet parasociale janë në fakt marrëdhënie shoqërore të rreme. Marrëdhënia në të vërtetë nuk është “reale”. Lind nga dëshira për ta takuar këtë person “në jetën reale”, edhe nga admirimi ynë për të. Në thelb, fryma na mashtron!
Ndjenja të lidhura me marrëdhëniet parasociale
Një nga karakteristikat e marrëdhënieve parasociale është se përfundojmë duke u ndjerë shumë të identifikuar me personin e medias në fjalë. Ne kemi përshtypjen e mbajtjes së një marrëdhënieje reale dhe pastaj zhvillojmë një empati të fortë ndaj saj. Mund të ndodhë edhe e kundërta, domethënë refuzimi ose aversioni.
Ajo që i karakterizon më shumë këto lloj marrëdhëniesh është ndjenja se ne e njohim vërtet një person thjesht sepse i ndjekim ato nëpërmjet mediave. Kjo është një lidhje shumë e veçantë, sepse ekziston vetëm në anën tonë (për këtë arsye flasim për pseudo-link).
Me kë zhvillojmë marrëdhënie parasociale?
Siç u përmend më sipër, kjo lloj marrëdhënieje zhvillohet me çdo person të famshëm (edhe fiktiv). Këta janë zakonisht njerëz që shfaqen në televizion, radio, rrjete sociale dhe madje edhe në mediat e shkruara. Nuk ka rëndësi se cili është profesioni i atij personi. Ata mund të jenë artistë, atletë, prezantues, politikanë, këngëtarë. Ato mund të jenë edhe personazhe imagjinare, si protagonistet e karikaturave (sidomos në rastin e fëmijëve).
Sa kohë zgjasin këto marrëdhënie?
Nuk ka përgjigje konkrete për këtë pyetje. Marrëdhëniet parashoqërore janë vërtet të pacaktuara. Kjo do të varet nga sa kohë ai person i medias është i rëndësishëm për ne, dhe gjithashtu se sa kohë ai person është i pranishëm në media.
Pse zhvillojmë këto lloj marrëdhëniesh?
Marrëdhëniet parasociale kanë një lidhje të ngushtë me subkoshiencën tonë. Le ta ilustrojmë këtë me një shembull të thjeshtë. Mendja jonë në mënyrë të pavetëdijshme “beson” se e gjithë përmbajtja e propozuar nga figura publike u krijua posaçërisht për ne.
Me fjalë të tjera, mendja na mashtron duke besuar se përmbajtja është, në njëfarë mënyre, ekskluzive për ne, edhe pse e dimë se jemi vetëm një spektator ndër të tjera. Kjo do të shpjegonte pse ndihemi kaq të bashkuar ose kaq të përfshirë në këtë lloj konteksti.
