A mendoni se është më e vështirë të marrësh sesa të japësh apo e kundërta? Si ndihemi kur i japim diçka njëri-tjetrit? Qoftë pjesë e kohës sonë, ndihmë, dashuri, përzemërsi, elemente materiale (për shembull dhurata), etj. Normalisht, dhënia na bën të ndihemi mirë. Por, ç’të themi për marrjen? A dimë si të marrim? A jemi edukuar për të?
5 arsye pse është më e vështirë të marrësh sesa të japësh
Frika nga ndjenja “e lidhur”
Kur flasim për marrjen, këtë e bëjmë në shumës: Lëvdata ose komplimente, njohje, dhurata, vëmendje, përzemërsi, dashuri… Siç e shohim, ne mund të jemi subjekt pasiv i objekteve të shumta. Në rastin e lavdërimeve, mund të ndodhë që të lavdërohemi jo aq për atë që jemi, por për arritjet tona. Pra, marrja mund të lidhet me nevojën e vazhdueshme për të “vepruar” për t’u lavdëruar.
Frika se mos duhet të provojë
Kështu, në raste pak më ekstreme, mund të mendojmë se kemi nevojë, vazhdimisht, të tregojmë se çfarë vlejmë për të marrë këtë lloj lëvdimi. Kjo është veçanërisht e vërtetë për njerëzit që vetëm na lavdërojnë për meritat tona, dhe mund të çojnë në presion social të panevojshëm dhe ndjenja frustrimi, sikleti ose vetëvlerësimi të ulët.
Besimi se marrja është egoiste
Disa lloje arsimimesh ose fesh mund të na kenë bërë të besojmë, në mënyrë të pavetëdijshme, se marrja është një veprim egoist. Nëse e kemi krijuar këtë ide, mund të ndihemi keq kur marrim diçka nga dikush. Kjo është diçka mjaft irracionale, por mund të ndodhë në shumë raste. Nga kjo do të nxirrnin ndjenja turpi ose sikleti kur marrim diçka nga dikush. Nëse kemi edhe pak vetëvlerësim të ulët ose besojmë se jemi “të pamjaftueshëm”, mund të mendojmë se nuk e meritojmë ose se duhet të “kompensojmë” tjetrin në një farë mënyre.
Presioni i reciprocitetit
Te njerëzit ndoshta më të pasigurt ose me një shkallë të caktuar paranoidizmi, ata mund të arrijnë të mendojnë se dhuratat ose komplimentet janë përpjekje për kontroll ose manipulim. Mosbesimi, shumë herë, është në bazën e gjithë kësaj.
Frika për të mos qenë nën kontroll
Të mos mashtrojmë veten, kjo na bën të ndihemi të sigurt… Kjo është arsyeja pse, kur japim, në një farë mënyre, ne jemi në kontroll. Por kur do të marrim? Ndoshta mendojmë se nuk jemi nën kontroll atje.
Në të vërtetë, marrja na fton të mirëpresim një pjesë të pambrojtur të vetes. Është, edhe pse tingëllon paradoksale, një mënyrë për t’i dhënë vetes tjetrit. “Unë marr dhe ju dorëzoj kontrollin tim.” Por nëse zbulimi i kësaj dobësie na frikëson, ne mund të refuzojmë çdo lloj pritjeje.
