Ka njerëz që jetojnë vetëm si murgj, emigrantë në qytetin e tyre. Robër, të kapur nga mendimet dhe ndjenjat e tyre që i mposhtin ata, duke kundërshtuar këdo përpara tyre. Të trishtuar, pa kokë, duke ecur me kokat e tyre të mbajtura lart, duke treguar gjithmonë veten e tyre më të mirë.
Janë ata, të përulurit, të pastrit, të plotët e së vërtetës, të cilët i bëjnë dhimbjet e tyre të buzëqeshin dhe ecin përpara. Ata që nuk kanë frikë nga shiu, por kërcejnë me të, duke ndjekur ritmin e tij.
Nuk mund të mos i keni vënë re. Janë ata që nuk flasin shumë, janë të fortë, të heshtur, me sy të qartë dhe një shpirt të bukur. Ata që veshin mirëmëngjes -in në gojët e tyre dhe e japin atë bujarisht, djathtas dhe majtas, thjeshtë duke pritur një lëkundje të kokës për të vazhduar te tjetra!
Janë ata që ecin në errësirë me dritat e fikura sepse e dinë se diku poshtë, ka një dalje rreziku, që i pret të shfaqet. Ata që mund të kenë një mijë arsye për të hequr dorë në kthesën e rradhës, por gjithmonë e gjejnë një që të vazhdojnë duke e kthyer natën e tyre në ditë. Ata që tërheqin forcën nga fuqia e tyre duke rindërtuar një qytet nga hiri i tij.
Ata që e kanë pamjen e sytë pak të humbur, indiferentë ndaj mendimit të të tjerëve dhe besojnë në veten e tyre për herë të pestë. Ata që nuk gërmojnë në brazda prej balte për të gjetur rrugën e tyre, por e gdhendin vetë duke bërë gabime dhe fillojnë përsëri nga e para.
Janë ata që luftojnë me sëmundjet, vdekjet, tradhëtitë dhe mundësitë që humbasin dhe janë akoma gjallë, duke i dhënë jetës përsëri frymën që i duhet që ata të vazhdojnë.
Kështu që, nëse i takoni diku më poshtë, mos i lini, jepuni dorën dhe i mbani, ata patjetër kanë diçka për t’ju thënë, më shumë nga sa keni kuptuar tashmë!
