Nuk ka rëndësi nëse prindërit tanë janë tashmë më të vjetër. Ne do të kemi gjithmonë nevojë për praninë e tyre, fjalët e mbështetjes ose afërsinë e tyre. Edhe nëse ndodh në distancë. Kjo nevojë do të jetë gjithmonë e pranishme, edhe nëse ata nuk janë më fizikisht me ne…
Ekziston një fakt kurioz në të ardhmen e njerëzve. Ne kalojmë një pjesë të jetës sonë duke u përpjekur të distancohemi dhe të bëhemi të pavarur nga prindërit tanë. Megjithatë, gjatë gjysmës tjetër, kur tashmë kemi arritur autonominë tonë të çmuar, bëhemi të vetëdijshëm se sa shumë kemi nevojë për ta. Ne e bëjmë atë pikërisht kur ata fillojnë, ngadalë, të humbasin të tyren.
Shpesh na thonë se nuk është mirë të kesh “nevojë” për askënd dhe se këshillohet që të shmangen atashimet. Megjithatë, si qenie sociale dhe emocionale që jemi, është thelbësore të ndërtojmë dhe të kujdesemi për lidhjet tona. Ndjenja e lidhjes dhe instinkti natyror për të qenë pranë prindërve, larg të qenit diçka patologjike, është një parim natyror që na lejon të kujdesemi për njëri-tjetrin.
Sepse ndonjëherë, pavarësisht se jemi të rritur, ne ende kemi nevojë për mbështetjen tuaj në mënyra të pafundme. Në rritjen e fëmijëve tanë, në mbështetjen e tyre emocionale, në afërsinë e tyre të përditshme, në këshillat e tyre etj. Prindërit tanë janë një shtyllë e padiskutueshme në mirëqenien tonë emocionale që shkon përtej moshës. Kjo shpjegon pse, shpesh, kur ata nuk janë më me ne, ai mall natyral është ende i pranishëm: t’i kemi afër.
Pavarësisht se ku na çon udhëtimi i jetës sonë, ne do të kemi gjithmonë një nevojë: të kthehemi në shtëpi. Kur prindërit tanë kanë nevojë për ne, dashuria jonë për ta kalon në një fazë të re të bazuar në dhembshurinë.
Kur prindërit bëhen të pamundur
Ju gjithmonë do të keni nevojë për prindërit tuaj, edhe në atë kohë kur ata kanë më shumë nevojë për ju. Pak përvoja janë më të vështira se ato në të cilat, papritmas, ato figura që jo shumë kohë më parë ju vëzhgonin si titanët, bëhen të pambrojtur. Sepse pleqërinë autentike nuk e sjellin vitet, por kufizimi fizik, një trup i brishtë, një mendje që harron, një personalitet që ndryshon. Sado e habitshme që mund të duket, kur prindërit tanë bëhen të varur nga ne, ne vazhdojmë të kemi nevojë për ta në mënyra të pafundme. Nuk ka rëndësi që nuk janë më ajo dora që rregullon gjithçka, që na merr para, që na sjell ushqimin tonë të preferuar.
Të kujdesesh për ata që u kujdesën për ne është një akt dashurie, gjithashtu përgjegjësie dhe drejtësie sociale. Megjithatë, brenda nesh ende jeton një fëmijë i fshehur, i cili shpesh dëshiron shumë prindërit e tij të dikurshëm. Atit të aftë të kalojë një mijë male për ne. Për nënën që i lehtësoi gjërat e vështira dhe na kujtoi se ne ishim të denjë të punonim për ëndrrat tona.
Kur bëhemi “prindërit e prindërve tanë”, ne kemi nevojë që ata të qëndrojnë pranë nesh sa më gjatë të jetë e mundur. Por na mungojnë edhe ato vite kur ishim fëmijë dhe ato ishin spiranca jonë më solide dhe motivuese…
Kur njëri prej prindërve tanë bëhet i varur, hapet një fazë e re në të cilën ne duhet të mësojmë t’i duam ata në një mënyrë tjetër. Është e nevojshme të pikëllohemi dhe të kuptojmë se rolet tona nuk janë më të njëjta. Fakti që një pjesë e jona ka ende nevojë për njerëzit që nuk ishin shumë kohë më parë është gjithashtu një proces normal.
Ka nga ata që ende kanë nevojë për një baba apo nënë që nuk ekziston prej vitesh. Studimi nga Universiteti i Liverpool-it, në Mbretërinë e Bashkuar nxjerr në pah një aspekt të rëndësishëm. Përjetimi i vdekjes së një prindi kur jemi fëmijë ka një ndikim të jashtëzakonshëm në zhvillim.
Edhe pse, bëni kujdes, sepse edhe ata priren ta kenë në moshë madhore. Për më tepër, një fenomen që shohim shpesh pas vdekjes së një prindi është çrregullimi kompleks i vazhdueshëm i pikëllimit. Pothuajse nuk mbaron kurrë ta kapërcesh atë zbrazëti, atë mungesë, dhe më pas dhimbja ngrin. Mund të duhen muaj apo vite për të rifilluar jetën, për të dalë nga ajo mpirje emocionale.
Në një mënyrë apo tjetër, do të keni gjithmonë nevojë për prindërit tuaj, edhe pse ata nuk janë më fizikisht aty. Dhe fakti që është kështu është normale, është e kuptueshme dhe është ende gjurmë e asaj dashurie dhe malli për ata që ishin një shtyllë në zemrat tona. Me kalimin e kohës do të arrijmë të jetojmë pa to, duke i mbajtur gjallë në kujtimet tona, por duke ecur përpara pak nga pak.
Humbja e prindërve është një nga përvojat më traumatike të jetës që do të duhet të përballemi.
Ndonjëherë, ne mund të gjejmë veten në situatën e pendimit që nuk kemi pasur prindërit që meritonim.
Nevojë për prindërit që meritonim dhe nuk i kishim
Ka baballarë që nuk i duan fëmijët e tyre dhe nëna që edhe pse na kanë thënë se na duan, nuk na kanë dashur. Mund të përcaktojmë dhjetëra arsye pse amësia dhe atësia nuk ushtrohen mirë. Ndonjëherë ka probleme mendore ose sociale, herë të tjera janë për shkak të faktorëve të personalitetit, varësive, ose thjesht nuk ka një arsye të qartë se pse ndodh një realitet i tillë.
Sido që të jetë, ka shumë që janë rritur pa ata kujdestarë që meritonin të kishin por nuk i kishin. Kështu, dhe pavarësisht kësaj plage dhe këtyre mangësive, ata vazhdojnë të kenë nevojë për diçka shumë konkrete. Pavarësisht viteve – dhe dëmeve – një pjesë e tyre do të donte të kishte një mbështetje të vlefshme emocionale. Ata do të dëshironin që prindërit e tyre të kishin qenë dikush tjetër. Prani më pak të dëmshme dhe më ushqyese.
Të kesh nevojë për atë që nuk kishim dhe duhej të kishim shijuar si qenie njerëzore është e vlefshme dhe e kuptueshme. Sepse çdo qenie njerëzore meriton kujdestarë të dashur, të cilët edukojnë në siguri, dashuri dhe respekt. Çdo fëmijë ka nevojë për këtë substrat për të mbijetuar dhe zhvilluar. Nëse kjo dështon, mbetet thyerja, mungesa dhe dëshira e heshtur për atë që duhet të kishim dhe nuk na ishte dhënë.
Për të përfunduar, asgjë nuk është aq e zakonshme sa të vazhdosh të kesh nevojë për ato prani që ishin ose janë ende mbështetja jonë. Prindërit nuk janë të përjetshëm, por ata do të jenë gjithmonë të përjetshëm për zemrat tona, edhe nëse nuk janë më këtu.
