Është një fakt, i vërtetuar edhe nga kërkimet sociologjike: çiftet e gjeneratave të reja që vendosin të jetojnë bashkë (ose të martohen) nuk zgjasin shumë dhe ndahen lehtë.
Kjo doli duke ekzaminuar tre grupe individësh të klasifikuar në bazë të vitit të lindjes: nga 1974 në 1979, nga 1980 në 1984 dhe nga 1985 në 1990.
Për ata të lindur në vitet shtatëdhjetë, probabiliteti për të qenë ende së bashku me partnerin e tyre të parë bashkëjetues ishte është gjetur të jetë 50%, dukshëm më i lartë se ai i arritur nga më të rinjtë.
25% deri në 27% e çifteve në dy grupet e moshuara u ndanë brenda dy viteve të bashkëjetesës, ndërsa për ata të lindur midis 1985 dhe 1990 kjo përqindje arriti në 43%.
Për të shpjeguar shanset e ulëta të suksesit, studiuesit nga Kolegji Universitar i Londrës dhe Universiteti i St Andrews në Skoci, të cilët kryen studimin, vunë në dyshim kuptimin që të rinjtë ia atribuojnë zgjedhjes për të jetuar së bashku.
Ndërsa njerëzit e lindur në vitet shtatëdhjetë e konsideronin bashkëjetesën e tyre të parë kryesisht si një hap të ndërmjetëm, një “martesë provuese”, brezat e rinj e zgjedhin shpesh vetëm për arsye praktike: për të lënë familjen e origjinës, për lehtësi dhe gjithashtu për të ndarë shpenzimet.
Dhe padyshim, në planin afatgjatë, këto arsye nuk mund ta bëjnë një bashkim të qëndrueshëm, i cili forcohet, megjithatë, nëse ekziston një projekt jetësor për të çuar përpara së bashku.
