Kontaktin e parë me konceptin “dashuri” e kemi përjetuar me ngjarjen e dhunshme dhe intensive të lindjes sonë, organizmin e ri me jetën. Me kontaktin e parë të kujdesit jo të plotë të nënës që lehtëson deri në një masë stresin dhe ankthin e madh të mbijetesës dhe përshtatjes që përjeton sistemi neurobiologjik i foshnjës.
“Dashuria” regjistrohet si dëshira e parë e pavetëdijshme në mendjen e re të pashkruar në këtë mënyrë, me dhimbjen dhe frikën e lindjes dhe lehtësimin e saj nga nëna.
Në varësi të pjekurisë së sistemit nervor dhe intensitetit të ngjarjes së lindjes dhe më pas kujdesit që merr, në varësi të mbulimit dhe qetësisë që do të paguhet, aq më thjesht formohet raporti i dëshirës dhe emocionit tek personi i ri(foshnja).
Ajo pjesë e informacionit të sistemit nervor që nuk është siguruar, nuk është përshtatur pa probleme me përvojën e mendjes, është mungesa, dëshira e pakënaqur, ndjekja e pandalshme e përmbushjes së dëshirave për pak siguri që nëpërmjet tyre mendja i përjeton ato si dashuri, në realitetin e të rriturve të pavetëdijshëm të dëshirës për dashuri.
Si garanci mbijetese.
Si kujdes për veten.
Si një qetësues i dhimbjeve të gjurmëve emocionale primare dhe të mëvonshme të pavetëdijshme, pasigurisë dhe frikës-ankthit në mendje dhe në sistemin nervor.
Ne kemi një marrëdhënie të pavetëdijshme me konceptin e dashurisë dhe e kemi mbushur atë me gënjeshtra të pavetëdijshme dhe nënprodukte të dëshirës.
Koncepti i dashurisë, i cili është koncepti më i dëshiruar dhe në të njëjtën kohë tepër i papërcaktuar, është plot me gënjeshtra të pavetëdijshme.
Të gjithë e përkufizojnë çdo herë si të duan me dëshirat e tyre subjektive.
Gjithçka që secili përkufizon bazuar në besimet e veta që ka formuar nga nevojat dhe dëshirat e tyre – nga nevojat dhe dëshirat që nuk llogariten se çfarë përcaktohet nga procesi që gjithmonë formëson realitetin (të vërtetën) – është plot me gënjeshtra të pavetëdijshme.
