Marzia dhe Rolando u takuan në plazh kur ajo ishte 32 dhe ai 39 vjeç, dhe ishte një tërheqje e menjëhershme për të dy. Ajo sapo ishte ndarë nga një marrëdhënie e trazuar, ai ishte një beqar i lumtur dhe miqësor. Lundrimi kalon nën shenjën e bashkëpunimit seksual, aq sa çifti, duke kujtuar udhëtimin, shkëmben një buzëqeshje dhe rrëfen se nuk mban mend shumë nga peisazhet e vizituara… Marrëdhënia forcohet shpejt dhe pak më vonë, çifti vendos të jetojë së bashku.
Disa javë pas nënshkrimit të qirasë, bashkëpunimi seksual që kishte ngjitur çiftin duket se ishte zhdukur plotësisht. Marzia thotë se ende ndihet e tërhequr nga Rolando, por që çdo përpjekje për marrëdhënie i shkakton dhimbje ekstreme. Rolando, ndërsa e kupton dhe respekton partneren e tij, nuk është në gjendje ta fshehë habinë e tij: “Ishte gjëja e fundit që do të prisja të na ndodhte!” Marzia, nga ana e saj, ndihet tmerrësisht fajtore ndaj partnerit të saj.
Luca dhe Clara janë të martuar prej dhjetë vjetësh dhe seksi mes tyre nuk ka qenë kurrë problem. Edhe pse asnjëri prej tyre nuk e kishte vendosur kurrë atë në krye të përparësive të tyre, ata të dy e përkufizuan marrëdhënien e tyre intime si të kënaqshme, të paktën deri rreth tetë muaj më parë. Kohët e fundit, në fakt, Luca duket se ka zhvilluar një simptomë të “prishjes së parakohshme”. Është menjëherë e qartë se problemi jo vetëm që shkakton shqetësim në çift dhe humbje të dimensionit të kënaqësisë, por gjithashtu përbën një plagë identiteti për të dy.
Clara pyet veten nëse “Unë jam duke bërë diçka të gabuar”, ndërsa Luca vë në dyshim imazhin e tij si burrë. Kur shkojnë në terapi, megjithëse ka kaluar më pak se një vit nga fillimi i problemit, ata të dy shfaqen shumë të lodhur dhe të mbyllur në dhimbje të vetmuar.
Dy situata të ndryshme, dy simptoma të matricës së ndryshme, të bashkuara nga ideja se njëri nga dy partnerët është bartësi i problemit dhe se tjetri, në një farë mënyre, e vuan atë. Por a është vërtet kështu?
