Liami ka përlotur me rrëfimin e ndjerë për historinë e tij të emigrimit në Itali gjatë rrëmujave të ‘97-ës.
“Kam pasur në mendje vetëm një gjë, që të jemi të gjithë sa më mirë. Por me një gabim fëminor që nuk i dhash asnjë shpjegim familjes time. Marsi i 1997-ës ka qenë një kohë lufte, të mos harroj njeri që çdokush ka pasur një armë me vete. Largimi im ka bërë familjen time që të rrinë me ditë të tëra në breg të detit se mos kthehem unë. Jemi marrë nga forcat italiane dhe jemi futur në një lloj kazerme. Mbas 96 orësh mu dha mundësia që të merrja një të afërmin tim në telefon. Telefonata ime me mamanë ka qenë telefonata më e pikëlluar. Kemi qarë si fëmijë me njeri-tjetrin. Kthimi im në Shqipëri ka qenë po aq i keq sa ikja në Itali sepse unë jam marrë me pranga nga Policia e Shtetit kur isha vetëm 16-vjeç. Kam zbritur në Rinas me një helikopter te forcave italiane, kam hapur derën dhe aty jemi përqafuar të tre dhe kemi qarë si fëmijë. Edhe sot e kësaj dite nuk më kanë thënë asgjë pse ika. Unë flija gjumë, ata nuk flinin vetëm më shihnin që isha mirë. Mendoj atë kohën sepse njeriu kur rritet mendon qartë. I kam sjell mamas shumë pak lekë dhe i kam thënë merri dhe bli një fustan për veten tënde. Unë e di sa ata bëjnë për mua, por mua s’më mbush asgjë përveçse të jem afër atyre.
Pas 2008-ës unë shkova në Gjermani. Laja pishina deri në orën 03:00, pastaj pas orës 7 punoja duke larë pjatat te spitali. Këtë punë unë e kam bërë për 2 vite rresht dhe arrita të bëja edhe një shkollë profesionale si ndihmës operator në sallë të operimit në Gjermani”- tha Liami.
ks
