Gabriel García Márquez ka shkruar: “Jeta nuk është ajo që jeton, por ajo që kujton dhe si e kujton atë”.
Mos u mashtroni nga njerëzit që përpiqen të largohen nga e kaluara, me shkëlqimet dhe rëniet e saj. Në vend të kësaj, kultivoni kujtesën natyrshëm, pa e humbur atë, me dhe për kënaqësinë e bërë.
Sigurisht që ka diçka magjike në kujtesë. Në kuptimin e duhur të një magjie që, nëse mund ta shijojmë, sjell qetësi, gëzim dhe një melankoli të ëmbël. Në kohën e tashme për gjithçka dhe për të gjithë, kultivimi i kujtimeve nuk është aspak i lehtë. Ekziston edhe rreziku që të ndiheni i përjashtuar dhe i margjinalizuar nga vala e gjatë e nxitimit, e kohës që duhet të kapet në fluturim, pa thellësi, duke mos u kujdesur për të kaluarën dhe duke mos pasur kaq shumë vrull për të ardhmen.
Rëndësia e kujtimeve
Kur flas për ëmbëlsinë e kujtesës, personi i parë që vjen në mend është babai im. Ai është mbi 90 vjeç, kujtesa e tij është fshirë shpejt (ai nuk mban mend as atë që hëngri disa minuta më parë), por për kujtimet e fëmijërisë, me shtatë vëllezër dhe motra, ai është shumë i gjallë.
Unë do të thoja që nëna ime jeton me ëmbëlsi në kujtesë. Diçka që mund të bëjmë të gjithë, duke e braktisur veten në këtë ndjesi të këndshme, të përzier edhe me melankolinë për kalimin e kohës, për sa kohë që ne pjekim bindjen se nuk jemi dënuar me burgimin e kohës. Në momentin që duket dhe zhduket, dhe ne, të paralizuar në kokë dhe në zemër, e ndjekim.
Vlera e kujtimeve
Ne të gjithë mund të kujtojmë. Ne të gjithë kemi gjëra për të kujtuar. Ne të gjithë jemi të ngopur me një kujtesë që përfshin jetën tonë. Ju do të thoni se ka kujtime të trishtuara dhe që shkaktojnë trishtim. Çfarë të bëjmë? A t’i fshijmë ato? Do të ishte mirë, por nuk do të ishte jeta. Përkundrazi, duhet të përpiqemi t’i zbusim ato me kalimin e kohës dhe në këtë rast të shërojmë plagët e dhimbjes dhe të mbajmë fshirjen e kujtesës, për shembull, të të dashurve që na kanë lënë, përmes një kujtese aktive. Ndërsa sikur të ishin ende midis nesh, sikur të mund të flisnim me njëri-tjetrin dhe të kishim mundësinë për t’u përballur me ta: në të vërtetë, sipas ligjit të magjisë së kujtesës.
Kujtimet dhe kujtesa
Së fundi, mos e nënvlerësoni faktin se në këtë magji ekziston një antidot i çmuar për vetminë. Kujtesa është rrëfimi, një tregim i përbashkët me të tjerët (i cili duhet të kujtohet dhe të tregohet), prandaj ka një efekt shkatërrues kundër vetmisë. Kujtesa është histori, individuale e njohur dhe kolektive, por në këtë shtrirje drejt rrënjëve ekziston edhe sekreti i forcës së saj që na drejton, në një mënyrë pozitive, drejt së ardhmes. Zhdukja e kujtesës, duke e fshirë atë nga horizonti ynë, është sikur të fshijmë një pjesë të jetës sonë.
