Derisa të ndihemi të humbur, nuk fillojmë ta gjejmë veten. Ky reflektim nga Henry David Thoreau nxjerr në pah konfrontimin personal të nevojshëm për të gjetur veten. Të pranojmë se kemi humbur veten nuk është e lehtë, pranimi i saj e vendos fuqinë tonë në kufi.
Si qenie njerëzore, ne vazhdojmë të vuajmë nga çdo dështim, zhgënjim apo fakt që bie ndesh me skemat tona. Ajo që vërtet e kemi të vështirë të pranojmë nuk është se jemi të humbur, por se kemi humbur kontrollin mbi veten tonë.
Kontrolli është një nga aspektet më të rëndësishme të sjelljes njerëzore. Ai luan një rol shumë të rëndësishëm në gjenerimin dhe mbijetesën e problemeve psikologjike si ankthi, depresioni, dhimbjet kronike, bixhozi patologjik etj. Të gjithë ne, në një moment të jetës sonë, kemi humbur duke përjetuar simptoma të forta ankthi ose depresioni, gjendje në të cilat nuk mund ose nuk duam të kuptojmë asgjë. Duhet t’i kushtojmë vëmendje strategjive që kemi përdorur derisa të arrijmë në këto situata kritike. Duke analizuar sjelljet dhe mendimet që na kanë çuar në fund, do të kuptojmë se ndonjëherë përpjekjet për kontroll nuk janë zgjidhja, por problemi.
Të qenit i humbur na afron më shumë me veten
Si e njihni veten? Si fillim, ne duhet të ndalojmë ta shohim veten me maskat që vendosim kur ndërveprojmë me të tjerët. Njohja e vetvetes kërkon një investim në kohë dhe energji – dy nga burimet tona të kufizuara – por kënaqësia e arritjes së tij kapërcen ndjenjën e tmerrshme të moskuptimit absolutisht të çdo gjëje që na ndodh. Të gjithë ne herët a vonë dalim ballë për ballë me veten tonë dhe do të duhet t’i përgjigjemi vetes nëse vërtet duam t’i japim kuptim jetës sonë . Vjen një moment në ekzistencën tonë kur kemi vetëm dy mundësi: ose të mbajmë një qëndrim të ndryshëm ndaj jetës dhe të përpiqemi të jemi rehat me veten ose të heqim dorë nga gjithçka për të humbur dhe ta lëmë jetën të bëjë me ne çfarë të dojë. Është kur themi se një person ka hequr dorë.
Sado e çuditshme të duket, humbja e vetvetes mund të jetë një fat i madh, një përvojë nga e cila ne dalim duke e njohur veten më mirë dhe duke ditur më shumë. Ndryshojmë aq shumë saqë fillojmë të bëjmë gjëra me të cilat nuk ishim mësuar dhe shohim pjesë të vetes që nuk i dinim, me pak fjalë, mësojmë të dëgjojmë vërtet veten.
Nëse nuk humbisni, ka një shans që nuk do ta gjeni kurrë veten.
Duhet të humbasësh në mënyrë që të gjesh veten, madje të njohësh vërtet veten për herë të parë. Ai mendon se zhvillimi i plotë i vetvetes si qenie njerëzore është i papajtueshëm me tjetërsimin absolut, me mohimin e reflektimit dhe me mungesën e sinqeritetit ndaj jetës dhe botës. Kushdo që pretendon se zotëron të vërteta të mëdha mund t’i bazojë siguritë e tij të supozuara në baza të huaja për të, të pasigurta dhe të pasigurta. Nga ana tjetër, ata që nuk kanë frikë të humbasin dhe të ecin nëpër jetë, që nuk kanë hequr dorë nga realiteti i tyre, e dinë se kanë pak siguri dhe të vërteta. Megjithatë, ai është mjeshtër i vetes dhe i gëzimit të të jetuarit me shpresë.
Sipas një studimi të botuar në revistën Psychology Today, është normale që mendja jonë duhet të humbasë për të organizuar idetë dhe mendimet. Në këtë mënyrë shpëtojmë për një kohë nga realiteti që na rrethon dhe më pas rikthehemi më të fortë dhe mundësia për të ushtruar kontroll më të madh.
