Avebury, vetëm 38 km në veri të Stonehenge-it, tërheq vizitorët e tij të solsticit të përvitshëm që duan një përvojë më të afërt e më personale me gurët e ngritur antikë të Britanisë.
Asnjë vend në Tokë nuk është aq i lidhur me solsticin e verës sa Stonehenge, gurët neolitikë në qendër të Anglisë që rreshtohen me lindjen e diellit gjatë ditës më të gjatë të vitit (këtë vit me 20 qershor).
Një vend tjetër, vetëm 38 km në veri, i vlerësuar të jetë 800 vjet më i vjetër dhe 10 herë më i madh në diametër, tërheq vizitorët e tij të solsticit të përvitshëm, sidomos ata që duan një përvojë më të afërt e më personale me gurët e ngritur antikë të Britanisë.
“Stonehenge është për shfaqje, Avebury është për profesionistët,” thotë Alice Hues, pronarja e “The Farm at Avebury”, një fermë dhe bujtinë breznore. Me 100 gurët e saj origjinalë (jo të gjithë të ngritur), rrethi i gurëve këtu është më i madhi në Britani dhe ndër më të vjetrit, që daton nga vitet 2850-2200 p.e.s. I gjithë Stonehenge rrethon plotësisht fshatin e vogël të Avebury-it, që përfshin disa dyqane, shtëpi dhe pub-in “Red Lion”, shtëpia e vetme publike në botë që ndodhet brenda një rrethi gurësh.
Ndryshe nga kushëriri i tij më i famshëm ku gurët nuk mund të preken më, gurët e Avebury-t mund të afrohen lirshëm gjithmonë. Duke filluar nga 3.6 m deri në 4.2 m në lartësi, gurët e lartë të sarsenit ofrojnë një portë drejt së shkuarës.
“E dua Stonehenge-in, por gjithmonë është paksa si një shirit transportieri, duhet të jesh në një shteg të vogël dhe pastaj të rikthehesh në fund,” thotë Lally MacBeth, bashkëthemeluese e “The Stone Club”, që ofron mbledhje dhe ngjarje për entuziastët e gurëve të ngritur. “Në Avebury, mund të shkosh drejt gurëve. Ke kohë për të bërë një vizatim, ose mund të shkruash diçka dhe nuk do të shqetësohesh. Duket shumë hapësirë.”
Solstici tërheq më shumë familje të reja, pasi atmosfera këtu është më e qetë dhe më pak hedoniste. “Është një hapësirë e sigurt për të marrë pjesë dhe për të ndarë magjinë e solsticit të verës me fëmijët e vegjël,” thotë Donna Byatt, pronarja e dyqanit “Elements of Avebury”. “Shumë sjellin një batanije pikniku dhe do të shikojnë daullexhinjtë mbretërorë teksa i bien daulleve për perëndimin e Diellit në mbrëmjen e solsticit.”
Më shumë se një moment
Nëse të shohësh të dy rrethet e gurëve është prioritet, mund të arrish shfaqjen spektakolare të diellit në agim në Stonehenge në solstic, dhe pastaj të vozitësh për 40 minuta drejt Avebury për eksplorim më të qetë. Me më pak turma turistike, vendi i fundit ofron kohë dhe hapësirë për të rikthyer historinë
Si të shkosh atje
Është më e lehtë të shkosh me makinë, por trenat shkojnë nga Londra në Swindon, stacioni më i afërt, dhe pastaj taksitë ose autobusi janë lehtësisht të aksesueshëm. Mbaj në mend që autobusët ndalojnë së funksionuari nga rrethi i gurëve para mesnatës, kështu që planifikoje paraprakisht nëse planifikon të qëndrosh vonë me njerëzit që festojnë.
Rrethi i gurëve është vetëm një nga shumë vendet neolitike dhe të epokës së bronzit këtu. Qyteti është i mbuluar me pika referimi antike njerëzore, si “West Kennet Long Barrow”, një nga varrezat më të mëdha me dhoma të Britanisë; “Silbury Hill”, një kodër e ndërtuar nga njeriu që ende i huton arkeologët me praninë dhe qëllimin e saj; dhe “Windmill Hill”, ku kockat antike të kafshëve në kanale koncentrike sugjerojnë një vend për festime ose tregti.
Ndonëse nuk ka një përputhje të mahnitshme gur-diell në solsticin e verës, gurët dhe peizazhi i Avebury-t flasin për ciklet e jetës, që natyrshëm lidhen me ciklet e stinëve dhe solsticin, thotë Matthew Shaw, gjithashtu bashkëthemelues i “The Stone Club”. “Kam kaluar një solstic me Michael Dames që shkroi “The Avebury Cycle” në vitet 1970 dhe ai shpjegoi se si peizazhi lidhej me jetën njerëzore.”
Sipas teorisë së Dames, “Silbury Hill” përfaqëson Tokën e shtatzënë, kulmin e verës dhe solsticit; shikimi në rrethin e gurëve përfaqëson shikimin në vjeshtë ose korrjen e jetës tënde; “West Kennet Long Barrow” përfaqëson fundin e jetës dhe dimrin, ndërsa “Swallowhead Springs” – një burim i shenjtë dhe një pus, përfaqëson lindjen e jetës së re dhe rinovimin e pranverës.
“Dames ndikoi idenë tonë që mund të vendosësh një cikël të një viti në ciklin e jetës tënde në lidhje me vendet fizike në peizazh,” thotë Shaw. “Në Avebury, mund të ecësh një jetë në dy deri në tri orë dhe të kalosh nëpër atë cikël.”
Është një peizazh që vlen të eksplorohet gjatë ditës më të gjatë të vitit, veçanërisht nëse moti mban. Historia e vendit dhe rrethi i gurëve mund të përjetohet në muzeun e vogël por informues “Alexander Keiller Museum”, por pjesa tjetër e vendeve ndjehet shumë më organike, të destinuara për t’u përjetuar fizikisht sesa intelektualisht.
Ku të hash
Ndaloni për një birrë në “Red Lion”, e vetmja shtëpi publike në botë që ndodhet brenda një rrethi gurësh, dhe uluni jashtë në një nga tavolinat e shumta në verandë për të parë turmat që vijnë. Pak më tej në rrugë, “Waggon and Horses” duket si jashtë kohe me çatinë e saj autentike me kashtë, dhe ishte vizituar shpesh nga Charles Dickens-i.
Për Hues, “Long Barrow” është vendi që gjithmonë e surprizon. “Është jashtëzakonisht i pasur me histori, por është shumë i qasshëm. Mund të ngjitesh mes tij ose të bësh një piknik mbi të,” thotë ajo. “Mund të marrësh prej tij atë që do, qoftë për një festim të solsticit ose vetëm për një mëngjes të dielën.”
Asnjë vend historik i vetëm mes peizazhit të gjerë të Avebury-t nuk tërheq një bollëk turmash gjatë solsticit të verës, përveç vetë rrethit të gurëve. Këto turma fillojnë të rriten kur dielli fillon rënien e tij të gjatë.
Festimet e solsticit nuk kanë një orar të shkruar ose një agjendë online për kur fillojnë festimet ose daullexhinjtë, ritmi i daulles thjesht fillon. Është një vend ku asnjë teknologji nuk duket e nevojshme; ritmi i Diellit dhe i daulles i orienton të gjithë atje.
Kur bie nata
Në qendër të rrethit të gurëve, më shumë muzikantë bashkohen në ritmin primitiv të daulles, një ritëm që duket i lidhur me mijëra vite të historisë njerëzore këtu. Disa njerëz kërcejnë, disa njerëz vizatojnë; shumica thjesht kërcet gishtat me ritëm teksa rrinë ulur në bar.
“Kur qëndron zbathur në tokë, duke dëgjuar daullexhinjtë mbretërorë, të kujton ndjesitë e së shkuarës, si festonin paraardhësit,” thotë Byatt. “Pa pajisje telefonike, vetëm një grup njerëzish aty për të njëjtën arsye.”
Me perëndimin e diellit, këtë vit në 21:50 me 20 qershor, praktikuesit modernë të druidëve dhe paganëve kërcejnë dhe aktrojnë luftën metaforike mes errësirës dhe dritës, me muzikë epike drejtpërdrejt dhe flakë. Në fund të performancës, festa vazhdon, me kërcim dhe daulle që vazhdojnë deri në orët e para të mëngjesit.
Në agim, turma është zvogëluar, por nuk ka nxitim për të ikur për ata që dëshirojnë të qëndrojnë. “Njerëzit duan të ndihen të lidhur me diçka tjetër përveç telefonave dhe laptopëve të tyre, dhe Avebury ua ofron këtë,” thotë Byatt. “Është e hapur 24 orë 7 ditët e javës.”
Burimi: BBC/ Përktheu: Syri.Net
