Kur mbyllim një derë, nuk e bëjmë nga krenaria dhe aq më pak nga frika. E bëjmë sepse ajo që investuam nuk përputhet më me atë që morëm, sepse nuk ka mbetur asnjë dëshirë, sepse enigmat, shpirtrat, ëndrrat nuk përshtaten më. Atëherë është koha për të kaluar pragun e frikës për të hapur dyer të tjera.
Tani, edhe pse jemi mësuar më shumë të dëgjojmë se kur “një derë mbyllet hapet një tjetër”, ka nuanca që duhen marrë parasysh. Ato hyrje, ato universe të reja mundësish nuk shfaqen me magji. Duhet të shkosh t’i kërkosh, duhet t’i inkurajosh dhe të vendosësh disa mekanizma të brendshëm për ta bërë këtë.
Të gjithë ne vuajmë, ndonjëherë, nga zakoni i pandreqshëm për t’u akorduar në të njëjtin kanal emocional: atë të vuajtjes, atë të lidhjes me atë që ka humbur, me kujtimin e asaj që nuk është arritur dhe hidhërimin e shumë njerëzve. zhgënjimet e përjetuara. Në njëfarë mënyre, dhe duke mbajtur parasysh gjithë këtë humnerë emocionesh komplekse, ajo që bëjmë shpesh është të lëmë dyer të panumërta të hapura me shenjën “për çdo rast”.
Megjithatë, duhet të ndalemi për të ndjerë një gjë: flladin që sjellin ato dyer gjysmë të hapura. Është një erë e ftohtë me erën e kohës së ndenjur, të lotëve të tharë, të ëndrrave të parealizuara dhe ku herë pas here lindin jehona e atyre zërave që dikur na lëndonin. Është e nevojshme mbyllja e tyre, për ekuilibrin dhe shëndetin tonë emocional.
Derën nuk guxojmë ta mbyllim
Përpara se të flasim për ato universe që hapen pas shumë dyerve që mbajnë emrin tonë, le të thellohemi së pari në ato që nuk i kemi mbyllur. Çfarë do të thotë në të vërtetë të përfundosh një cikël, një skenë, të largohesh nga puna apo edhe t’i japësh fund një lidhjeje? Do të thotë, mbi të gjitha, të dish të heqësh dorë, dhe të heqësh dorë është diçka për të cilën askush nuk na ka përgatitur . Vetë shoqëria dhe madje edhe edukimi që kemi marrë na kanë bindur gjithmonë se mund t’i kemi të gjitha pa hequr dorë nga asgjë.
Megjithatë, nëse mendojmë për një moment për këtë akt delikat trimërie, do të kuptojmë se vetë akti i pjekurisë , rritjes dhe fitimit të një cilësie të caktuar jete përfshin të mësuarit për të mbyllur dyert, të gjitha ato dyer që na sollën erërat e hiçit.
Vetë jeta na detyron të marrim vendime vazhdimisht. Sepse për të qenë të lumtur, të mos harrojmë, duhet të marrësh vendime. Tani, nëse nuk guxojmë t’i kalojmë ato pragje për të përplasur derën përfundimisht mbi atë që dhemb, çfarë nuk na përshtatet dhe na lodh, ajo që heqim dorë është lumturia jonë.
Sepse të mos harrojmë, lumturia është e paçmuar, ka rregulla dhe një prej tyre është të guxosh të jesh i guximshëm . Ekzistenca në fund të fundit na detyron të ecim përpara, është vënia e njërës këmbë para tjetrës, ndërsa zemra jonë hapet ndaj mundësive të reja me një dozë guxim dhe shumë guxim.
Çelësat për të përballuar fundin e një skene
Fjalët e pathëna ngjiten pas dje kur kishte mundësi dhe frika na mposhti. Ne jemi të rënduar nga mundësitë e humbura dhe “pse” të pafundme që nuk do të marrin kurrë përgjigje. Aq shumë herë e shikojmë të djeshmen saqë e tashmja jonë zbehet dhe kjo nuk është as e shëndetshme dhe as e natyrshme.
“Megjithatë, kur një derë mbyllet, hapet një tjetër, ne kalojmë aq shumë kohë duke parë atë të mbyllur, saqë nuk jemi në gjendje të shohim atë që na është hapur”, thotë Helen Keller.
Askush nuk mund të “jetojë” në dy vende në të njëjtën kohë, ose ju ecni përpara ose bëheni ai “faqesuesi” i bukur që mbetet përgjithmonë në kapitullin më të dhimbshëm të një libri . Pa e lejuar veten të zbuloni se si përfundon ajo histori: historia juaj. Nuk është gjëja e duhur, është e nevojshme ta bësh, të mbyllësh derën, të kthesh faqen, të bëhesh personi që je në të vërtetë dhe që të tjerët janë përpjekur ta modelojnë sipas dëshirës së tyre.
Strategji për t’i dhënë fund një skene dhe për të gjetur një univers të ri personal
Mbyllja e një dere nuk është aspak e lehtë. Sepse në një farë mënyre, jo vetëm që lëmë pas atë që na bën të pakënaqur, ndonjëherë, ne gjithashtu detyrohemi të heqim dorë nga disa gjëra që na identifikonin, që ishin tonat dhe na bënë të lumtur. Le të shohim në detaje se cilat do të ishin këto strategji.
Praktikoni përgjegjësinë personale përmes dialogut të brendshëm me veten. Pyete veten se çfarë po të pengon, çfarë po të pengon të bësh hapin për ta mbyllur atë derë. Përcaktoni frikën tuaj, emërtoni ato dhe përpiquni t’i racionalizoni ato. Gjithashtu pyesni veten nëse pas disa vitesh do të dëshironit të ishit në të njëjtin vend ku jeni tani.
Bëhuni të vetëdijshëm për pikat tuaja të forta. Ju keni talente, theksoni virtytet tuaja, vlerat tuaja, arritjet tuaja. Gjithashtu, mbani mend se pikat tuaja të forta janë gjithashtu njerëzit që ju mbështesin vërtet dhe ju duan.
Hartoni një plan për të ardhmen tuaj të afërt. Vizualizoni se ku dhe si do të dëshironit të ishit në gjysmë viti. Rrethojeni veten me atë ndjenjë pozitive që shoqëron ato imazhe. Merr frymë prej tyre.
Ecni përpara pa ngarkesa. Lërini të gjitha, ecni përpara me zemër të zhveshur, mendje të matur dhe sy zgjuar. Ec pa urrejtje, pa inat dhe pa ata gurë që shpesh i mbajmë mbi shpinë dhe që na sëmurin me peshën e tyre emocionale, duke na bërë robër.
Mbyllni derën dhe thjesht shikoni përreth me shpresë të përtërirë. Ju jeni një yll tjetër në atë univers në kërkim të mundësive të reja dhe të mrekullueshme. A i ndjeni tashmë ato?
