Ti je ajo lloj dhimbjeje që nuk dua ta përballoj. Ju jeni plaga emocionale që u krijua nga vështirësitë dhe që u ushqye nga abuzimi. Jeni zhgënjim, tradhti, padrejtësi, poshtërim, braktisje dhe padrejtësi.
Përpiqem të shpëtoj nga ju dhe përpiqem të mos ju shikoj sepse e vetmja gjë që më lehtëson është mirazhi i normalitetit. I mbuloj sytë se nuk dua të jetoj me dhimbje, por jam lodhur duke menduar se gjithçka është në rregull.
Buzëqesh kur nuk më pëlqen dhe përpiqem t’i bëj njerëzit të më pëlqejnë, por të shtiresh tashmë është mjaft rraskapitëse dhe zhgënjyese për mua. Nuk ka asgjë më të dhimbshme sesa të përpiqemi të pretendojmë se jemi mirë kur diçka po na lëndon brenda. Kur kjo ndodh, ne përfundojmë duke u futur në një spirale që na thith dhe na shtrydh shpirtin. Për këtë arsye kam vendosur të mbyll plagën që më ka mbetur. Në më shumë se një rast kam mundur të ndiej se po më copëtonte shpirtin dhe po më vriste shpresën.
Kjo vuajtje është vepër e një krimineli. Një kriminel që ma theu zemrën, që kërcente mbi vështirësitë e mia, që përfitoi nga pafajësia ime dhe që më ushqeu shqetësimet me mizori. Një hajdut i vendosur që pas vjedhjes më hoqi qafe forcën.
“Kur mbani inatin tuaj, ju jeni të lidhur me atë person ose atë situatë nga një lidhje emocionale që është më e fortë se çeliku. “Falja është mënyra e vetme për të shpërbërë atë lidhje dhe për të arritur lirinë”, thotë Catherine Ponder.
U frikësova aq shumë nga fluturimi me krahët e mi të thyer, saqë ndalova së munduari të kuptoja atë pjesë të imja që qante. Me fjalë të tjera: Unë e bëra trupin tim varrin e shpirtit tim dhe fillova të fundosem pa bërë asnjë rezistencë.
Megjithatë, nuk ka asgjë si goditja në fund të shkëmbit për të fituar vrull. Kuptova se përpjekja për të shpëtuar nga ajo që më mundonte po më përjetësonte dhe rëndonte problemet dhe mbi të gjitha po më shkatërronte emocionet.
E kuptova që nuk mund ta mashtroj veten dhe ta neglizhoj veten, se nëse diçka dhemb nuk mund të thuash se gjithçka është në rregull. Në këtë mënyrë kuptova se ndjenja e dhimbjes së jetës lirisht ishte ikja ime më e mirë.
Funksionon në favorin tim që dhimbja është vetëm faza e parë e vuajtjes dhe se kisha ende kohë për t’u shëruar përpara se të arrija dëme të pariparueshme. Le të themi se ndjenja në këtë mënyrë është një sinjal alarmi që mendja jonë e përdor për të na paralajmëruar se ka diçka që po pengon mirëqenien tonë.
Kuptimi që arrihet përmes dhimbjes emocionale
Normalisht, goditjet na kapin në befasi dhe na shkaktojnë aq shumë pikëllim, saqë përpiqemi t’i shmangim ato, duke u bërë ekspertë në shmangien e gjërave të dhimbshme në jetë. Për shembull, kjo na ndodh kur jemi në prag të një ndarjeje. Është evidente se distanca po rritet, por, megjithatë, ne duam të besojmë se asgjë nuk po ndodh dhe se gjithçka do të rregullohet.
Këto lloj sjelljesh mazohiste na bëjnë të zhvillojmë një tolerancë të tepruar ndaj dhimbjes. Ne mendojmë se për të mos dështuar në “gjendjen tonë si person/çift/mik/grua/burrë/baba/nënë etj ”, duhet të sakrifikojmë veten dhe si pasojë të vuajmë.
Me fjalë të tjera, duke u mësuar me dhimbjen ne justifikojmë atë tendencë drejt dorëzimit total dhe të pakufizuar përmes së cilës përpiqemi t’u japim kuptim sjelljeve tona, madje edhe jetës sonë.
Kështu, kur po kalojmë një fazë të dhimbshme, në mënyrë të pandërgjegjshme përpiqemi të vazhdojmë sikur asgjë të mos ndodhte. Megjithatë, me këtë qëndrim ajo që arrijmë është të rrënjosim dhimbjen dhe ta lejojmë atë të zërë rrënjë.
Në këtë mënyrë, dhimbja bëhet më e madhe, duke arritur në ndjenjat dhe emocionet tona më vitale. Kjo do të thotë, t’i shpëtosh vuajtjes është e pamundur dhe e vetmja mënyrë se si mund ta zhdukim atë është duke i lejuar vetes ta përjetojmë dhe ta jetojmë atë derisa të rraskapitet…
