Nga Jamil Anderlini/ Muajin e kaluar, në vazhdën e një humbjeje dërrmuese në zgjedhjet e Parlamentit Evropian, Macron tronditi edhe këshilltarët e tij më të afërt duke thirrur zgjedhje të parakohshme.
Të dielën, në një pjesëmarrje rekord, populli francez sfidoi sondazhet që kishin sugjeruar se e djathta ekstreme do të ishte forca më e madhe në parlamentin e vendit. Në vend të kësaj, një aleancë e majtë që përfshin një kontigjent të madh parlamentarësh të ekstremit të majtë mblodhi shumicën e vendeve.
Rezultati e lë koalicionin centrist të Macron në rrënim, duke humbur rreth një të tretën e vendeve të tij në parlament.
“Macron nuk dëgjon askënd”, thotë një nga këshilltarët e tij më të afërt. “Dhe ai me të vërtetë e urren humbjen.”
“Ai është joshës i madh, ai dëshiron të joshë të gjithë,” tha një tjetër anëtar i rrethit të brendshëm. “Por pjesa më e madhe e Francës ka një urrejtje personale, të dhunshme për të… ai është shumë i ri, shumë i pashëm dhe shumë i zgjuar për shumë francezë – dhe është në ADN-në tonë që të duam t’i presim kokën liderit tonë.”
Presidenti francez është një personazh vërtet tërheqës – dhe jo vetëm për dashësit e politikës. Një mik i imi psikiatër është po aq i fiksuar ndaj tij, këshilltarët e përshkruajnë si një mjeshtër të kompleksit pensée – me fjalë të tjera, një mendje komplekse.
Sa herë që avioni presidencial po përgatitej për ngritje vitin e kaluar në një udhëtim në Kinë, ai ecte lart e poshtë duke përshëndetur dhe biseduar me secilin anëtar të delegacionit të tij, duke përfshirë stafin e pritjes dhe madje edhe tre gazetarët e thjeshtë (përfshirë mua).
“Ai është shumë i sjellshëm dhe sa më shumë i afrohem, aq më shumë më bën përshtypje ai”, më tha një nga rrethi i tij i ngushtë. Por “ai pothuajse nuk ka miq, asnjëri prej tyre nuk është më i madh se ai dhe ndoshta 80 për qind e tyre janë meshkuj; ai e rrethon veten me këshilltarë, të cilët janë të gjithë të rinj dhe të gjithë të magjepsur prej tij.”
Në një distancë, ai shfaqet si një Napoleon plastik; një Charles de Gaulle joorigjinal, ushtar, burrështeti dhe arkitekt i demokracisë franceze të pasluftës.
“Ai ka imagjinatën e de Gaulle-it, por jo seriozitetin e tij”, më tha një person që punonte ngushtë me Macron-in kur ai ishte një bankier investimesh në Rothschild. “Ndoshta thirrja e zgjedhjeve të parakohshme ishte instinkti i duhur politik, por nuk do të funksionojë për një arsye të madhe – Macron urrehet nga Franca me një pasion të egër.”
Këtu qëndron paradoksi makron – ai shfaqet njëkohësisht si një burrë shteti global me vizion madhështor dhe në tgë njëjtën kohë si një njeri i etur dhe i dëshpëruar për dashuri.
Pse njerëzit, veçanërisht “populli” i Francës, e urrejnë kaq shumë? Siç thotë një nga kolegët e mi ekspert, ai është një i çuditshëm – shihet si arrogant, elitar, i palidhur dhe i huaj për francezët.
/tiranapost
