Një çantë dore e bërë nga lëkura e aligatorit dhe shishe të vogla parfumi që ende lëshojnë një aromë të fortë janë vetëm disa nga artefaktet e çmuara të gjetura nga anija më e famshme në botë, Titaniku.
Vendndodhja e saktë e magazinës ku ato ruhen është një sekret, për shkak të vlerës së përmbajtjes së saj. Gjithçka që mund të thuhet është se ndodhet diku në Atlanta, Georgia, në Shtetet e Bashkuara.
Brenda, raftet janë të mbushura me mijëra artikuj: nga një vaskë e deri te enë qelqi të gdhendura në mënyrë të ndërlikuar.
Një çantë me lëkurë aligatori që fsheh një ngjarje tragjike
“Është një çantë e vogël me të vërtetë e bukur dhe në modë,” thotë Tomasina Ray, drejtore e koleksioneve për RMS Titanic Inc, kompania që ka rikuperuar këto artefakte. Firma amerikane ka nxjerrë 5.500 artikuj nga vendi i mbytjes, një përzgjedhje e të cilave janë ekspozuar në të gjithë botën.
Çanta është bërë nga lëkura e aligatorit, e cila ka mbijetuar me dekada në thellësi të Atlantikut të Veriut. Gjërat delikate brenda janë ruajtur gjithashtu, duke zbuluar detaje të jetës së pronares së saj – një pasagjere e klasit të tretë të quajtur Marian Meanwell .
“Ajo ishte një 63-vjeçare,” thotë Tomasina. “Dhe po udhëtonte për në SHBA për të qenë me vajzën e saj, e cila kohët e fundit ishte e ve.”
Ndër kujtimet brenda ishte një fotografi e zbehur, që mendohet se ishte nëna e Marian Meanwell. Kishte gjithashtu dokumente që do t’i duheshin për jetën e saj të re në Amerikë, duke përfshirë një letër referimi të shkruar me dorë nga ish-pronari i saj në Londër. Aty thuhet: “Gjithmonë e kemi parë Miss Meanwell si një qiramarrëse të mirë, të shpejtë me pagesën.”
Karta e saj e inspektimit mjekësor ishte gjithashtu brenda, pasi të gjithë pasagjerët e klasit të tretë duhej të vërtetonin se nuk po sillnin sëmundje në SHBA. Por ky dokument i njollosur me ujë zbulon një kthesë tragjike të fatit.
Marian Meanwell kishte rezervua në Majestic, një tjetër anije, por ajo nuk lundroi dhe u transferua në Titanik, ku u bë një nga 1500 personat që humbën jetën.
“Të jesh në gjendje të tregosh historinë e saj dhe të kesh këto objekte është vërtet e rëndësishme,” thotë Tomasina.
Parfum që ende mbush dhomën me aromë
Gjërat që u përkisnin të mbijetuarve janë nxjerrë gjithashtu nga thellësia.
Një enë plastike ka shishe të vogla parfumi. Janë të vulosura, por aroma e fortë i karakterizon, edhe pas dekadash në fund të detit.
“Ishte një shitës parfumesh në bord dhe ai kishte mbi 90 nga këto shishe parfumesh të vogla,” shpjegon Tomasina.
Ai quhej Adolphe Saalfeld dhe kishte udhëtuar si pasagjer i klasit të dytë. Saalfeld ishte një nga 700 njerëzit që mbijetuan. Por me gratë dhe fëmijët me përparësi gjatë evakuimit, disa burra që dolën nga anija mbetën me ndjenjën e fajit.
Një mënyrë jetese me shampanjë
Gjithashtu në koleksion është një shishe shampanjë, e cila ishte e pahapur.
Kur Titaniku u fundos në vitin 1912, pasi goditi një ajsberg, anija u nda dhe përmbajtja e saj u derdh, duke krijuar një fushë të madhe mbeturinash. “Ka shumë shishe në dyshemenë e oqeanit dhe shumë tenxhere dhe enë kuzhine gjithashtu.
Në bord kishte mijëra shishe shampanjë. Pronari i linjës donte që pasagjerët e tij të klasit të parë të përjetonin qëndrim luksi, me ushqimin të bollshëm dhe pijet më të mira. “Ishte si një pallat lundrues dhe Titaniku supozohej të ishte linja më luksoze”, thotë Tomasina.
“Pra, të kesh shampanjë, të kesh një palestër, të kesh të gjitha këto lehtësira dhe këto gjëra të shkëlqyera për pasagjerët do të kishte qenë vërtet e rëndësishme për ta.”
Duke zbuluar thumba
Titaniku ishte në udhëtimin e saj të parë, duke kaluar nga Southampton për në SHBA, kur goditi ajsbergun.
Anija kishte veçori të avancuara sigurie për atë kohë dhe thuhej se ishte e pathyeshme.
Tomasina tregon disa nga thumbat e anijes, kunjat metalike të trashë që mbanin së bashku pllakat e saj të trasha prej çeliku.
“Kur Titaniku u mbyt, ekzistonte një teori se ata kishin përdorur materiale nën standarde ndoshta, dhe kjo ishte ajo që e bëri që anija të fundosej më shpejt,” shpjegon Tomasina. Disa nga këto thumba janë testuar për të parë nëse përmbajnë ndonjë papastërti.
“Kishte përqendrime të larta të skorjeve në to, që është një material i ngjashëm me xhamin që i bën ato ndoshta pak më të brishta në të ftohtë,” thotë ajo.
Tomasina thotë se ka ende shumë për të mësuar se si saktësisht u mbyt anija.
“Ne jemi në gjendje të ndihmojmë në shqyrtimin e teorive, kështu që të qenit në gjendje të kontribuojmë në shkencë dhe atë histori është diçka që ne jemi shumë të lumtur ta bëjmë.”
Ndarja e klasave
Jeta në bord ishte e ndryshme për klasat shoqërore – madje deri në gotat dhe pjatat nga të cilat pinin dhe hanin.
Një filxhan i bardhë i klasit të tretë është i thjeshtë dhe i fortë, me një logo të kuqe të ndezur White Star. Një pjatë e klasit të dytë ka një dekorim të bukur blu me lule dhe duket pak më i imët. Por një pjatë darke e klasit të parë është prej porcelani më delikate. Ajo ka një zbukurim ari dhe, nën dritë, mund të kapni një paraqitje të shkurtër të një modeli të ndërlikuar kurorë.
Pasagjerëve të pasur të klasit të parë iu dha shërbimi i argjendtë për vaktet e tyre – por në klasën e tretë, ishte një histori tjetër.
