Fëmijët janë rritur, tani ata ecin vetëm. Ne prindërit, në fillim jemi të lumtur dhe ndihemi pak më të lirë. Pastaj vjen trishtimi i një cikli që përfundon.
Për gazetaren italiane Maria Elena Viola, “kur fëmijët rriten ka një moment kur ndiheni të lumtur, të lehtësuar”. Ja se si e vijon ajo qëndrimin e saj mbi këtë situatë e cila si çdo cikël na përket të gjithëve ne që jemi prindër.
Nuk ju shkon më në mendje t’i çoni në shkollë në mëngjes, t’i shoqëroni në not ose te dentisti, të qëndroni përpara televizorit për t’i marrë nga disko, t’i ndihmoni me detyrat e shtëpisë. Ata janë të shkëlqyer, le ta bëjnë vetë. Edhe nëse mbeten të vegjël për një kohë në disa gjëra, si moslarja apo larja e tepërt dhe zënia e banjës me orë të tëra, thonë dhe bëjnë gjëra të rritura. Ata rezervojnë fluturimet vetë, vjedhin xhaketa dhe këpucë me taka të larta për të mos shpërfytyruar klasën e 18-të, zhvillojnë mendimet e tyre për çështjet botërore, herë ekstreme, herë naive, por gjithmonë me këndvështrime interesante. Dhe është kënaqësi t’i dëgjosh. Kur kanë dëshirë të flasin, sigurisht. Zakonisht pas moshës 18 vjeçare rikuperojnë të folurit.
Përsëri të lirë, përsëri të dashuruar
Në ato momente shikon pas dhe mendon: më e keqja ka mbaruar. Ne ishim të mirë për t’i sjellë deri këtu. Ata nuk janë bërë vagabondë, as tronistas apo kriminelë, tani është radha e tyre. Ndihemi sikur puna ka mbaruar dhe shijojmë lirinë e sapogjetur. Fundjavë ekspozitash dhe udhëtimesh në liqen pa paralajmërim. Aperitivë me miqtë, kinema e minutës së fundit, bivuakë në divan për të gëlltitur gjërat pa menduar për darkën, të cilat gjithsesi i hanë jashtë dhe maksimumi dinë të bëjnë makarona. Ose është Glovo, kuzhinieri i tyre i preferuar, përveç nënës së tyre. Me pak fjalë, i rikthehemi fazës paramartesore të çiftit, jetës së lirë dhe endacake para lindjes së fëmijëve. Një dhuratë e padëgjuar. Që arrin majat sublime gjatë verës, kur ata largohen me miqtë dhe ne më në fund… vetëm! Edhe një herë zotër të kohës sonë, arbitra të zgjedhjeve tona. I liruar nga detyrimi për të vizituar këndet e lojërave, për të rezervuar në vende me wi-fi të provuar, për të lëvizur në plazh jo më herët se ora 11. Është pak si rënia e një diktature, ndjen eufori.
Por më pas na mungon kaosi
Por më pas fëmijët rriten me të vërtetë, përfundimisht, dhe vendosin të fluturojnë, siç duhet të jetë. Universitet jashtë vendit, një diplomë master jashtë vendit, një praktikë ose puna juaj e parë kilometra larg shtëpisë. Dhe atëherë fillon paniku. Sepse e gjithë ajo hapësirë e bardhë dhe e zbrazët që kemi rikrijuar rreth nesh, befas duket shumë e bardhë dhe shumë e zbrazët , tmerrësisht e heshtur dhe e madhe për vetëm dy njerëz, ndonjëherë një. Na mungon kaosi i dhomave të tyre të gjumit, pengesa e çantave të shpinës të hedhura në korridor, paketat e biskotave gjithmonë të hapura, pasta e dhëmbëve pa kapak, çorapet e papërshtatshme… Prania e tyre, herë e heshtur, herë e zhurmshme, në shtëpi.
Shtesa në jetën e fëmijëve të tyre, protagonistë tanë
Ne bëmë shumë për t’i larguar nga rruga jonë dhe tani do të donim që të ktheheshin. Quhet “sindroma e folesë së zbrazët” (kemi folur për të këtu ). Dhe nuk e kuptoj nëse është shkaktuar më shumë nga frika për t’i humbur ata apo për të na humbur ne, roli ynë në jetën e tyre, fjala jonë. Rinia jonë e zhurmshme. Materie që prishet, fundin e së cilës ne ndoshta e njohim vetëm në atë moment. Një cikël që përfundon. Zgjidhja është hapja e një të reje. Duke pranuar të bëhen shtesa në jetën e tyre, por edhe një herë protagonistë të tanë. Nëse e keni të vështirë të ktheheni në radhë, bëni një rezervim këtë mbrëmje në një restorant shumë të shtrenjtë, nga ata ku nuk do t’i merrnit kurrë fëmijët tuaj që hanë qofte dhe do të shihni se diçka do t’ju vijë në mendje.
