Ky është Simone.
Ai jeton në Fermo, në rajonin Marche. Ai është 30 vjeç, luan muzikë popullore dhe punon si infermier.
Është viti 2001.
Laura, një studente që kryen praktikën e saj, mbërrin në departament. Simone është i mahnitur nga profesionalizmi dhe humanizmi i saj. Buzëqeshja e tij ju bën të dëshironi të përtypni jetën. Ai nuk guxon të dalë përpara, por kur Laura largohet, i vjen keq që nuk i kërkoi numrin.
Merr librin e telefonit, i thërret të gjithë njerëzit me mbiemrin e saj, derisa e gjen. Ajo është e lumtur, e habitur, flasin me orë të tëra. Ata shihen sërish në ditët në vijim, duke kaluar netë të tëra në makinë. Ndërsa Simone i bie kitarës, Laura dëgjon dhe koha ikën. Ata mendojnë për të ardhmen, por pa nxitim; e shijojnë momentin. Megjithatë, Laura nuk është mirë. Është viti 2002. Në një ditë gushti vjen diagnoza e leucemisë akute mieloide. Laura është shtruar në spital, Simone është në krah të saj. Ai e mban dorën para dhe pas transplantimit të qelizave staminale, gëzohet me të për përmirësimet, është aty kur shëndeti i saj përkeqësohet sërish dhe një infeksion e merr.
E sheh të largohet me një fytyrë të qetë. Në vend të kësaj ai është i humbur, ai hidhet në punë. Ai dëshiron të kalojë dhimbjen duke qenë pranë pacientëve, duke bërë gjithçka që mundet për t’i ndihmuar ata. Pak para ditëlindjes së tij të 50-të, ai hasi në një broshurë që thoshte “Gjithçka mbi amanetet bamirëse.”Simone kujton Laurën se sa shumë varej nga kujdesi i saj, nga strukturat adekuate dhe nga mjekët e trajnuar. Mendon përsëri për rëndësinë e të pasurit një shoqatë që ofron pika referimi dhe ndihmë në vështirësi të mëdha. Por ofrimi i mbështetjes dhe terapive adekuate kushton shumë para, Simone e di këtë. Dhe ai dëshiron që kjo mbështetje e domosdoshme të arrijë tek ata që kanë nevojë. Kështu ai bën një testament dhe ia lë shtëpinë qëndrës bamirëse.Sot ai është 54 vjeç. Ai e do punën e tij, e cila i jep forcë dhe ushqim. Ai ka pasur lidhje të tjera, por Laura është gjithmonë në zemrën e tij. Ai e mësoi të shikonte realitetin në fytyrë, madje edhe më të dhimbshmin, pa u dëshpëruar kurrë. Dy vitet e kaluara së bashku ishin po aq intensive sa një jetë. Edhe tani, kur ka mendime negative, Simone kujton atë buzëqeshje të bukur dhe gjen paqen.
