Kur të duash ka kuptim. Por të duash me dijen se tjetri nuk është i përsosur është njerëzore. Të duash një tjetër, por të duash veten është mjaft sfidë.
Të dua, edhe kur nuk e meriton, edhe nëse të duket e pabesueshme dhe ndonjëherë e padrejtë… Nuk ka rëndësi, mos më pyet arsyen pse do të doja të rrija me ty; gjithçka është thjesht më mirë nëse jeni atje.
Ndonjëherë mendoj se gjëja më e mirë është të kthehesh dhe të shkosh në shtëpi, por shtëpia je ti. Ju, që erë si shtëpi , që jeni një fatkeqësi e bukur. Ti më bën të buzëqesh në errësirë dhe më pas ndjej nevojën të qëndroj dhe të jetoj në sytë e tu.
Sepse gabimet që bëni më thonë se jeni ju dhe ana juaj më njerëzore në një luftë për gabimin. Sepse e di që keni ndërgjegje dhe se nuk do të duhet shumë kohë që të mundoni veten për gabime dhe shfaqjen e versionit tuaj më të papërsosur.
Të gjithë të ardhmen time e shoh me ty
Po, e di çmimin e pakushtëzimit sepse e kam parë humnerën nga afër. Ndonjëherë ju duket sikur nuk mund të hapni një derë sepse vazhdimisht shikoni të vjetrën. Por ka gjithmonë një atëherë, një diçka që më kujton pasurinë e të qëndruarit, të lidhjes me atë që kemi, të të qenit dashuri, jetën në dysh. Unë nuk besoj te pamjaftueshmëria sepse jam i bindur se ajo që na bën ne njerëz është të bëjmë shpesh gabime.
Më pas vjen “por” që kërkoja aq shumë dhe ndjej nevojën të të mbaj, të të dua para çdo gjëje dhe kundër gjithçkaje. Thjesht sepse e meritoni. Nuk është një pakt apo një dhuratë, unë qëndroj pranë jush sepse dua dhe sepse të dua , megjithëse ndonjëherë ne të dy e dimë se ndoshta nuk e meritoni. Por as unë nuk e meritoj, të paktën jo gjithmonë.
Është një dhënie e marrë, një shkëmbim; por qëndrimi nuk kupton përkufizime. Ndonjëherë ne nuk kemi as arsye, jemi kaq të dhënë pas mazokizmit. Por kjo na ndihmon të mbjellim, të korrim, të jemi të paqartë dhe të besojmë se ajo që bëjmë shkon përtej arsyes.
Për të fluturuar na duhet hapësirë
Për të hapur krahët na duhet hapësirë. Një hendek pak a shumë i gjerë. Sepse në fund të fundit konsiston në të pasurit arsye për të fluturuar dhe arsye për të qëndruar. Kështu, edhe pse nuk është e lehtë, ndërtimi i një marrëdhënieje të pasur dhe të ngrohtë varet nëse secili ka kohë të rezervuar për të thurur krahët, për t’i larë, për t’u kujdesur për ta, për t’i përkëdhelur dhe për të fluturuar. Me fjalë të tjera, nuk ka detyrim, ka vetëm liri.
Unë qëndroj pranë jush pavarësisht ngathtësisë dhe vrazhdësisë suaj, sepse jam aty në kohë të mira dhe të këqija, sepse dua t’ju shoh gjithmonë të buzëqeshni, sepse jemi njerëz me vlera, sepse egoizmin e lëmë mënjanë dhe interesi ynë është gjithmonë i sinqertë.
Nuk do të të fajësoj për atë që të dhemb të kujtosh dhe nuk do të të mbytem me shikime ndëshkuese. Unë gjithmonë do të përpiqem t’ju ndihmoj të merrni frymë përmes bashkëpunimit tonë. Të fal për vonesën në jetën time dhe të pres në anën tjetër që të kalosh lumin e sakrificës, sfidës dhe lodhjes.
Ne jemi njerëz me defekte dhe virtyte
Unë jam dora jote e ndihmës, shpatulla jote për të qarë dhe gjithmonë pres momentin që të të përqafoj përsëri. Sepse, siç tha Benedetti, ju mund të mbështeteni tek unë; jo deri në dy ose deri në dhjetë, por llogarisni tek unë. Në të mirën, në të keqen dhe në të keqen. Të dua edhe nëse nuk e meriton sepse e di që është atëherë kur ke më shumë nevojë për mua, kur bota jote shkatërrohet, kur pendohesh, kur ndihesh qesharak, kur mendon se marrëzia të ka fituar, kur nuk e aprovon dhe mundojeni veten.
E di që për të të falur ke nevojë edhe për mua dhe besimin tim që bota jote të mos mbështillet në errësirë. Qortimet që përgjojnë, as udhëtimet që pengojnë rrugën, nuk kanë kuptim; Duart që ndihmojnë dhe veshët që dëgjojnë bëhen të rëndësishme. Sepse në atë që të dua janë të gjitha nuancat që na përcaktojnë dhe që shpjegojnë arsyen pse të qëndrosh edhe të njoh versionin tënd më të keq është alternativa ime më e mirë. Dhe e di që kur të dështoj edhe ti do të mbetesh.
Sepse ne jemi njerëz me demonë, me fantazma dhe me frikë dhe prandaj nuk mund ta ndëshkojmë veten.
