Kur punojmë, ne femrat jemi shpesh ato që kërkojmë falje, edhe kur thjesht duam të flasim gjatë një takimi. Ne përpiqemi të krijojmë një mjedis miqësor dhe të ndërtojmë aleanca, por ky zakon i pavullnetshëm i përdorimit të fjalës “më fal” meriton reflektim.
Si kur duam vërtet të kërkojmë falje (“më falni, nuk doja të ndërprisja”) ose para se të flisnim gjatë një takimi (“më falni, do të doja të thoja që…”). Dhe përsëri kur e gjejmë veten duke kundërshtuar një koleg (“më falni, por nuk jam dakord me ju”). Tendenca jonë për të kërkuar falje të tepërt është aq e dukshme sa mendojmë se rrjedh nga mënyra se si jemi rritur si gra. Të buta, të sjellshme, gjithmonë të gatshme për të kërkuar falje që të mos na shqetësojë.
Më mirë të jeni të kujdesshëm
Megjithatë, ekziston rreziku që një frazë e futur nga “më fal” të nënvlerësohet, nëse jo të shpërfillet plotësisht, sepse zbulon pasiguri. Është njësoj si të vendosësh fustanin e gabuar në një mendim. Siç tha Melanie Griffith në filmin e viteve 1980 Working Girl: “Nëse vishni një fustan të keq, njerëzit do ta vënë re atë në vend të mendimit.”
Prandaj, manualet e biznesit rekomandojnë që gratë të kontrollojnë veten, të përdorin fjalë periferike ose të bëjnë pushime kur ndjejnë nevojën për të kërkuar falje. Megjithatë, sipas Harvard Business Review, karta e thirrjes së një faljeje na bën të ndihemi më të këndshëm. Na lejon të shprehim ndjeshmëri dhe na ndihmon të luftojmë perfeksionizmin tonë. Është një bravë e njohur për ne dhe që na zgjidh shumë probleme, duke na ndihmuar të ndihemi të qetë. Si ta bëjmë atë, atëherë?
Zakoni për të kërkuar falje dhe kërkimi i aleancave
Mund të ndihmojë të dini se pas zakonit për të kërkuar falje në punë nuk ka brishtësi psikologjike. Në vend të kësaj, ekziston një instinkt femëror drejt krijimit të aleancave. Në vitet 1980, studimi i Shelley Taylor, psikologe dhe autore e Instinktit të Kujdesit, tregoi se mënyra e marrëdhënieve të grave – veçanërisht në situata tensioni ose stresi – është shumë e ndryshme nga ajo e burrave. Këta, në fakt, ndihen rehat me një qëndrim agresiv ose shumë të sigurt, një tipar që është i përshtatshëm për takime për shembull. Arsyeja? Sepse ata udhëhiqen nga një instinkt që shpërblen “sulm dhe fluturim”.
Por ky nuk është rasti për gratë. Taylor tregon se instinktet biologjike të grave i shtyjnë ato, përkundrazi, të krijojnë një mjedis miqësor, të krijojnë aleanca dhe të kujdesen. Dhe kërkimi i faljes, fillimi i një komunikimi me terma që tregojnë respekt për tjetrin, për kohën dhe vëmendjen e tij, është pjesë e këtij qëndrimi.
Pra, në këtë si në rastet e tjera, njeriu pyet veten nëse janë vërtet femrat ato që duhet të ndryshojnë? A duhet t’i konsiderojmë dallimet tona si dobësi, apo mund t’i shohim ato si shenja ndryshimi? Ndoshta ato janë mundësi për të hapur një rrugë drejt një qasjeje tjetër ndaj punës, më të vëmendshme dhe më të pasur, e cila do të funksiononte më mirë për të gjithë.
