Fëmijëria është mbretëria e drejtësisë së madhe dhe dashurisë së thellë. Në duart e një fëmije asgjë nuk është më e rëndësishme se një tjetër.
Luan me një karficë të artë ose një lule të bardhë. Kur të lodhet, i shkujdesur do t’i lërë të dyja të bien dhe do të harrojë se sa të ndritshme i dukeshin në dritën e gëzimit të tij.
Ai nuk ka frikë nga humbja. Për fëmijën, bota është ende një enë e bukur në të cilën asgjë nuk humbet.
Dhe ai e konsideron si pronë të tij çdo gjë që ka parë, prekur apo dëgjuar dikur, gjithçka që ka ndeshur dikur në rrugën e tij.
Nuk i detyron gjërat të vendosen diku. I lë të kalojnë nëpër duart e tij të shenjta, si një tufë nomadësh të errët që kalojnë nën një hark triumfi.
Për pak kohë, ndriçohen në dashurinë e tij dhe më pas errësohen përsëri, por gjithçka, duhet të kalojë përmes kësaj dashurie.
Dhe çfarëdo që u ndriçua një herë mes dashurisë, mbetet brenda saj si një imazh dhe nuk do të humbasë më kurrë.
Dhe imazhi është pronë. Kjo është arsyeja pse fëmijët janë kaq të pasur.
