Po e ndaj me ju historinë time, sepse e di që nuk jam vetëm, – shkruan Patric Gagne.
Fillova të vidhja para se të flisja. Të paktën, unë mendoj se e kam bërë. Kur isha gjashtë ose shtatë vjeçe kisha një kuti plot me gjëra të vjedhura.
Që të jemi të qartë: Nuk jam kleptomane. Kleptoman quhesh kur ke dëshirë të vazhdueshme dhe të pa-rezistueshme për të marrë gjëra që nuk të përkasin. Unë vuaja nga një lloj tjetër nxitjeje, një detyrim i shkaktuar nga shqetësimi i apatisë, mungesa gati e papërshkrueshme e emocioneve të përbashkëta shoqërore si turpi dhe ndjeshmëria.
Nuk kuptoja asgjë nga këto atëherë. Thjesht dija se nuk i ndieja gjërat si fëmijët e tjerë. Nuk ndieja faj kur gënjeja apo dhembshuri kur shokët e klasës u lënduan në këndin e lojërave. Në pjesën më të madhe, nuk ndieja asgjë dhe nuk më pëlqente të ndieja ‘asgjë’. Kështu, bëja gjëra për të zëvendësuar asgjënë me… diçka.
Vjedhja nuk ishte diçka që doja të bëja domosdoshmërish. Thjesht ishte mënyra më e lehtë për të ndaluar tensionin. Këtë lidhje e bëra për herë të parë kur isha në klasë të parë, ulur pas një vajze të quajtur Clancy. Tensioni ishte rritur prej ditësh. Pa e ditur saktësisht pse, u pushtova nga zhgënjimi dhe më lindi dëshira të bëja diçka të dhunshme.
Më pëlqente Clancy dhe nuk doja t’i vidhja gjë. Por doja që truri im të ndalonte pulsimin dhe një pjesë imja e dinte se do të ndihmonte. Kështu, me kujdes, u përkula dhe ia hoqa fjongon nga flokët. Sakaq, u ndjeva më mirë. Sikur u çlirova. Nuk e dija pse, por nuk më interesonte. Unë kisha gjetur një zgjidhje.
– Patricia, ku e ke marrë këtë? Më shiko në sy! – tha ime më dhe më kapi nga supet. – Dikush po e kërkon këtë medaljon dhe është i trishtuar se nuk po e gjen. E merr me mend sa mund të jetë mërzitur? – më pyeti dhe unë mbylla sytë, duke u përpjekur të imagjinoja çfarë ndiente i zoti i medaljonit, por nuk munda. – Zemër, më dëgjo, – vazhdoi ajo, duke u lutur. – Të marrësh diçka që nuk të takon është vjedhje. Dhe vjedhja është shumë, shumë e keqe. – Sërish nuk ndjeva asgjë. Mami ndaloi. Nuk dinte ç’të bënte. Mori frymë thellë dhe më pyeti: – E ke bërë më parë? – pyeti. Pohova me kokë dhe bëra me gisht nga dollapi. Së bashku, morëm kutinë. I shpjegova se çfarë ishin gjërat në të dhe nga i kisha marrë. Pasi zbrazëm kutinë, u ngrit dhe tha se do t’ia kthenim sendet të zotëve. Nuk kisha frikë nga pasojat dhe nuk u pendova. Sakaq, kuptova se kjo nuk ishte normale. Në fakt, kthimi i sendeve liroi vend në kuti, për gjërat e tjera që do të vidhja. – Pse i more? – më pyeti mami. Mendova për presionin në kokën time dhe ndjenjën që më duhej të bëja gjëra të këqija.
– Nuk e di, – u përgjigja.
– E po… ndihesh keq? – më pyeti.
– Po, – thashë. Ndihesha keq sepse më duhej të vidhja për të mos fantazuar dhunën, jo se kisha lënduar dikë.
Empatia, si pendimi, nuk më erdhi kurrë natyrshëm. Unë u rrita në kishën Baptiste. E dija se duhej të ndiheshim keq për kryerjen e mëkateve. Mësuesit e mi folën për nderin dhe turpin, që unë i kuptoja, por nuk i ndieja.
Mungesa e empatisë ma vështirësonte krijimin e miqësive. Nuk isha e keqe, thjesht isha ndryshe.
Për më shumë se një shekull, shoqëria e ka konsideruar sociopatinë të patrajtueshme dhe të pashërbyeshme. Të prekurit janë keqtrajtuar dhe shmangur nga profesionistë të shëndetit mendor, të cilët ose nuk e kuptojnë ose zgjedhin të injorojnë faktin se sociopatia, si shumë çrregullime të personalitetit, ekziston në një spektër.
Pas viteve të studimit, terapisë intensive dhe fitimit të doktoraturës në psikologji, mund të them se sociopatët nuk janë ‘të këqij’ ose ‘të çmendur’. Thjesht nuk jemi empatikë. Ne veprojmë për të mbushur një boshllëk. Kur e kuptova këtë për veten, arrita ta kontrolloja.
Është tragjike që të gjithë sociopatët janë dënuar të kenë jetë të pashpresë dhe pa dashuri. E vërteta është se unë ndaj një tip personaliteti me miliona të tjerë, shumë prej të cilëve kanë punë të mira, familje dhe miq të vërtetë. Ne përfaqësojmë një të vërtetë që është e vështirë të besohet: Nuk ka asgjë në thelb imorale për të pasur akses të kufizuar në emocione.
