Ata thonë se të duash të harrosh do të thotë të kujtosh përgjithmonë dhe kanë të drejtë. Përpjekja për të hequr qafe ndjenjat tuaja është një aventurë që mund të përfundojë në tragjedi. Është një vetëvrasje emocionale, një çmenduri e vërtetë.
Sigurisht, nuk është e njëjta gjë të përpiqesh të harrosh një mendim sesa një ndjenjë ose emocion . Me të parën mund të kemi sukses: mjafton të mësohemi të mendojmë për diçka tjetër, t’i themi vetes “mjaft” ose “ndal” kur kjo të vjen në mendje. Megjithatë, të përpiqemi të eliminojmë emocionet tona dhe çfarë ato sjellin do të thotë të mohojmë realitetin dhe të hedhim poshtë mësimet e paraqitura për ne. Dëshira për të frenuar ose hequr qafe atë që ndiejmë thellë në vetvete do të zmadhojë gjithçka që duam të shmangim.
Të duash të harrosh do të thotë të mashtrosh veten
Shumë herë të duash të harrosh do të thotë të ushqesh në mënyrë të pandërgjegjshme obsesionin për atë person të caktuar , të mos heqësh dorë nga ajo që na ka bërë, të ndjesh prezencën ose kujtesën e tij. Megjithatë, mund të ndodhë që ajo që do të donim të harronim nuk është një person, por një ndjesi. Çdo emocion dhe çdo kujtim na shtyn t’i kushtojmë vëmendje vetes sonë më të thellë, asaj vetje që nuk i kushtojmë vëmendje në jetën e përditshme. Kjo është arsyeja pse është kaq e vështirë për t’u kuptuar: shumë shpesh ndërgjegjja dhe fjalët tona nuk mund të kuptojnë atë që del nga shpirti.
Situata të tilla kërkojnë punë të brendshme shumë intensive, e cila sigurisht që na rëndon . Duhet të jemi të vetëdijshëm se ka shumë të ngjarë që të përjetojmë ndjenja të përziera, të zemërohemi me veten dhe të tjerët, të ndjejmë zemërim , xhelozi dhe emocione të tjera që morali ynë ndëshkon.
Është një gjë normale, ndaj duhet ta pranojmë. Ne nuk mund t’i japim mendjes detyrën për të shmangur emocionet tona: është jo vetëm e pamundur, por edhe shumë e rrezikshme. Ajo që duhet të bëjmë është të mësojmë të menaxhojmë këto emocione, të kontrollojmë sjelljet tona dhe të promovojmë mirëqenien tonë. Të punosh në këtë pikë do të thotë të mos përpiqemi të ndihemi mirë me çdo kusht, por të përpiqemi të tolerojmë atë që ndjen zemra jonë.
Me fjalë të tjera, ikja nga vuajtja është e pamundur; e vetmja mënyrë për ta zhdukur është të lejojmë veten ta përjetojmë dhe ta jetojmë derisa të mbarojë.
Mbani mend se çfarë la gjurmë tek ne
Zgjidhja nuk qëndron në përpjekjen për të shmangur dhimbjen, por në të kuptuarit, të jesh në gjendje të kujtosh pa dhimbje. Zemra shërohet vetëm kur arrijmë të mbajmë në kujtesë momentet e mira.
Ajo që na bën të vuajmë nuk është kujtimi i atyre momenteve, por humbja e dikujt që kemi dashur ose e një ndjenje që është zbehur dhe që nuk mund ta rifitojmë. Thelbi i ajrit që thithëm në praninë e tij, aroma e atij oksigjeni me të cilin numëruam deri në pafundësi mijëra herë…
Nëse bëjmë përpjekje psikologjike për të kuptuar se njerëzit në jetën tonë vijnë dhe ikin, do të kuptojmë se ajo që është e rëndësishme është ajo që ka hyrë tek ne, sepse do të mbetet aty përgjithmonë.
Kur të jemi në gjendje të hedhim këtë hap, do të jemi në gjendje të ndiejmë gjithçka që kemi bërë tonën, çfarë bën ndryshimin, çfarë na kthen në jetë dhe çfarë formon para dhe pas.
Me fjalë të tjera, secila prej ndjenjave tona shndërrohet në një pjesë të jona nga e cila nuk mund të heqim dorë; çdo gjë që na lëndon për të humbur do të mbetet përgjithmonë në zemrat tona.
