Ka gra që vazhdimisht jetojnë rreth ekzistencës së fëmijëve të tyre, duke monitoruar çdo veprim të vogël të jetës së tyre të përditshme. Janë nëna të frikësuara, të shqetësuara dhe tepër mbrojtëse, të cilat ndihen gjithmonë të detyruara të bëjnë ose të thonë diçka, duke shkaktuar ankth tek fëmijët e tyre.
Këto nëna jetojnë sikur fëmijët e tyre nuk do të rriteshin kurrë dhe për këtë arsye do të bëheshin të pavarura, por ishin përjetësisht në atë fazë simbiotike në të cilën të vegjlit me të vërtetë nuk mund të mbijetojnë vetë. Fëmija nga natyra e di se kur të distancohet nga identiteti i nënës për të ndërtuar një të tijin dhe këtu duhet të ndërtohet vetëdija. Nëse nënat e lejojnë…
Kontrolli i tepërt është rezultat i ankthit
Këto gra nuk janë në gjendje, për shumë arsye, ta bëjnë këtë hap dhe vazhdojnë të bëjnë gjithçka për fëmijët e tyre përtej kërkesave të tyre, duke ngatërruar dashurinë me kontrollin e jetës së tyre. Ky është një impuls i vështirë për t’u frenuar, aq sa disa prej tyre bëhen direktivë, madje edhe shantazhuese, sikur në vend të këshillave të ishin detyrime. Një qëndrim i tillë, i cili gabimisht besohet se bazohet në përvojën më të madhe të të rriturve, në fakt zbulon një ankth kontrolli që ka të bëjë me frikën, një mosbesim ndaj të tjerëve, i cili, pas një inspektimi më të afërt, ka të bëjë me marrëdhënien që këto nëna kanë me veten e tyre.
Shikoni me kujdes frikën tuaj, ajo nuk ka të bëjë kurrë me të tjerët
Përpjekja për të kontrolluar dhe racionalizuar emocionet do të thotë të bësh luftë me veten: duhet të përpiqemi të perceptojmë se cilat emocione jetojnë brenda nesh, duke kujtuar se ato na shqetësojnë vetëm ne. Shpirti nuk ka nevojë të udhëhiqet dhe po ashtu edhe emocionet; sa më shumë përpiqemi ta bëjmë atë, aq më shumë hasim vuajtje.
