Nëse e keni të vështirë të ndiqni qëllimet tuaja, nuk jeni dembelë apo të ngathët, nuk ju mungojnë aftësitë, ndoshta thjesht po lëvizni të udhëhequr nga frika për të mos pasur sukses dhe kjo është ajo që krijon profecinë tuaj. Nëse takoni vetëm partnerë të gabuar, nuk jeni një magnet për fatkeqësitë sentimentale, zgjedhjet tuaja të dashurisë ndoshta janë të orientuara nga frika e të qenit vetëm ose besimi i pabazë se nuk jeni të denjë për dashuri. Ajo e “profecisë vetëpërmbushëse” nuk është thjesht një teori, por diçka më e prekshme, e demonstruar eksperimentalisht.
Shembuj praktikë të profecive vetëpërmbushëse
Zgjedhjet që bëjmë kur nuk jemi të zgjidhur udhëhiqen nga frika dhe mangësitë tona që kemi vuajtur në të kaluarën. Ata që janë ndjerë prej kohësh të pamerituar dhe të padenjë, do ta bëjnë profecinë e tyre vetëpërmbushëse të dështojë. Do të dështojë në dietë, në përpjekjen për të përfunduar një projekt, do të dështojë sa herë që ndjen nevojën për të mbyllur një rreth.
Ne kemi më shumë gjasa të aktivizojmë një profeci vetëpërmbushëse kur:
nuk jemi në dijeni të duhur për plagët që mbajmë brenda
ne e lëmë veten të udhëhiqemi nga frika jonë
ne refuzojmë të pranojmë kufizimet tona
ne kërkojmë përsosmëri
ne nuk e vlerësojmë veten
ne kemi një dashuri për veten që kushtëzohet nga rezultatet që marrim
Është vërtetuar eksperimentalisht: Ajo është shkencë
Nuk është thjesht një mendim pozitiv, por se si pritshmëria jonë për realitetin arrin të modifikojë vetë realitetin. Quhet “profecia vetëpërmbushëse” ose “Efekti Rosenthal” dhe është një fenomen i provuar eksperimentalisht. Është shkencë dhe na thotë se:
“Mënyra se si i afrohemi njerëzve në mënyrë të pashmangshme ndikon në sjelljen e tyre.”
“Mënyra se si ne i qasemi ngjarjeve në mënyrë të pashmangshme kushtëzon rrjedhën e tyre.”
Pritjet që kemi për realitetin, mënyra se si i lexojmë ngjarjet, mënyra se si i interpretojmë ato dhe si reagojmë ndaj tyre , ndikojnë në fatin tonë dhe e bëjnë këtë në mënyrë dërrmuese. Ky është një fakt i pakundërshtueshëm. Ajo që është shkruar deri më tani nuk e mohon ndikimin apo ekzistencën e “shansit” apo “fataliteteve” të jetës, por vetëm nënvizon një faktor të dukshëm ” shkak-pasojë ” midis orientimit tonë njohës dhe ngjarjeve.
