Prindërit tanë na duan ashtu siç munden, në maksimumin e aftësive të tyre si individë. Kjo mund të nënkuptojë se ne përfundojmë me mungesë sigurisht jo sepse prindërit tanë nuk u interesuan, por ndoshta sepse ata nuk ishin të aftë.Vjen një moment në të cilin ato çështje, neglizhenca ose mosmiratimi, duhet të zbehen.
A donin prindërit tuaj që të martoheni brenda besimit apo racës, dhe ju nuk e deshët?A donin prindërit që ju të bëheshit mjeke dhe ju vendosët të hapni furrën tuaj apo t’i bashkoheni një trupe përmirësimi?
Prindërit tanë na bëjnë të rritemi dhe të largohemi prej tyre, duke u bërë individët tanë me sistemet tona unike të besimit dhe mënyrat e jetesës.Sigurisht, prindërit tanë shpresojnë që vlerat dhe pikëpamjet e tyre të pasqyrohen në atë që ne si të rritur bëjmë më vonë në jetë, por fakti është: nuk ka garanci.
Shumë prej nesh do të rriten për të pasur fëmijët tanë të cilët NUK do të bëjnë atë që duam ne, por përkundrazi, atë që duan.Dhe kjo është e gjithë thelbi i të pasurit fëmijë: Të rritësh qenie unike që dalin në botë për të ndjekur dhe gdhendur shtigjet e tyre. Megjithatë, në shumë prej nesh, thellë brenda, pavarësisht nëse e pranojmë apo jo, dëshirojmë që prindërit tanë të miratojnë dhe vërtetojnë zgjedhjet që kemi bërë si të rritur dhe zgjedhjet që do të vazhdojmë të bëjmë ndërsa vazhdojmë jetën tonë.
Në shumë mënyra, është e turpshme të dimë se në të tridhjetat ne ende dëshirojmë që prindërit tanë të na thonë: “Ti na bën krenarë. Ne jemi shumë krenarë për atë që jeni bërë”. Ne e dimë se nuk duhet ta dëgjojmë këtë, por thellë brenda, ne e dëgjojmë.Zemra na dhemb kur ndihemi sikur prindërit nuk po na mbështesin në udhëtimin tonë si individë. Kur shohim të tjerë duke postuar foto në rrjetet sociale me prindërit e tyre ose duke biseduar për lidhjen e fortë që kanë me mamin apo babin, nuk mund të mos ndjejmë humbje.
Ne e dimë se nuk kemi atë që ata bëjnë. Dhe pastaj, kur ne vazhdojmë të kemi fëmijë, fëmijët tanë e ndiejnë atë mungesë në marrëdhënien e gjyshërve.Por prapëseprapë, dëshira për të dëgjuar, ndjerë dhe ditur se një prind të do vërtet dhe është në anën tënde është një ndjenjë që nuk vdes kurrë.
Nuk më intereson nëse je dyzet, pesëdhjetë apo gjashtëdhjetë vjeç. Nuk më intereson nëse keni një familje të lumtur dhe keni lëvizur nga e kaluara. Në zemrën tuaj, ka një vend që ka nevojë për banim.Ai banor mund të jetë nëna juaj, babai juaj ose të dyja. Mund të jetë njerku.
Në psikikën tonë, asnjë moshë, situatë apo fazë nuk do të na bëjë të përjashtuar nga dëshira për dashurinë e një prindi.Duke e ditur këtë tani si prind, më kujton se sa i rëndësishëm jam për fëmijën tim dhe se kjo lidhje – pavarësisht se çfarë ndodh – nuk do të vdesë kurrë.
