Arsyeja pse Luka Modric është shumë më tepër se një futbollist dhe trashëgimia e tij gjithashtu na lë një mësim jete. Shumë do të kenë në mendje sukseset e Luka Modric. Pavarësisht se është një djalë modest kur nuk është në fushë, talenti i tij i madh, karriera legjendare në Real Madrid dhe udhëheqja e tij e kanë ngritur atë si një idhull global të adhuruar nga fansat e tij dhe i respektuar nga rivalët e tij. Por e kaluara e Modric fsheh një histori vuajtjesh dhe sakrificash që mund të mos jetë aq e njohur sa triumfet e tij. Një histori lufte që e detyroi atë të rritet dhe të zhvillojë dashurinë e tij për futbollin në një kontekst jashtëzakonisht të vështirë. Luka i vogël gjithmonë kishte një top të qepur prej lecke në këmbë. Ishte rruga e familjes së tij në arrati në një luftë që tronditi tragjikisht zonën që përfshinte ish-Jugosllavinë. Teksa dëgjonte bomba dhe sirena, ai i shmangej vetes duke luajtur me topin në këndet më të papërshtatshme që nuk i ngjanin aspak fushave të blerta me shumë prozhektorë ku ai sot kthehet çdo ditë në idhullin e botës së futbollit. Larg fushave të mëdha të futbollit, magjia e Modric-it ishte bërë në asfalt. Konkretisht, në parkingjet e hoteleve ku familja e tij duhej të strehohej për të ikur nga lufta. Ai nuk kishte nevojë për më shumë për të ëndërruar pasimet fantazi dhe kontrollet e pamundura.
Lukës fëmijë ju desh të shihte sesi gjyshi i tij u vra në rrethana të çuditshme brenda asaj atmosfere luftarake ku ishte e pamundur të merrte frymë. Ai nuk e kuptoi më kurrë një fakt që tronditi ekzistencën e tij, duke i hequr personin më të rëndësishëm nga fëmijëria e tij. As ndërprerjet e ujit dhe energjisë elektrike, madje as bullizimin e shpeshtë që ishte shumë i shkurtër: asgjë nuk ia fshiu buzëqeshjen dhe Modric imponoi talentin e tij. Ai shkëlqeu te Dinamo e Zagrebit pas disa huazimeve, u vendos në Tottenham dhe përfundoi duke nënshkruar për Real Madridin. Pjesa tjetër është histori…
Ai kishte arritur tashmë gjithçka në nivel klubi, por Luka kishte një mision për të përmbushur: të bënte njerëzit e tij të ëndërronin i veshur me fanellën me kuadrate kroate. Pa dyshim, ai mund të kuptonte më mirë se kushdo se çfarë do të thoshte diçka e tillë për një vend të mësuar të luftonte dhe të vuante. Ai e bëri atë në një mënyrë të madhe: ai udhëhoqi ekipin e tij në finalen e Kupës së Botës edhe pse u mund nga Franca. Ndoshta ajo ndeshje humbi, por bëma e arritur në atë odise të veçantë do të ngulitet përgjithmonë në imagjinatën kolektive të bashkatdhetarëve të tij dhe të gjithë tifozëve të futbollit.
Tani që ka mbërritur faza e fundit e karrierës së tij, është radha e tij të marrë dashurinë e njerëzve, të cilën lojtarët e veçantë e meritojnë. Nuk ka stadium ku të thuhet emri i tij kur ai zëvendësohet dhe tifozët, pavarësisht nga skuadra, i bëjnë duartrokitje plot admirim dhe respekt. Ndoshta kjo është arsyeja pse lotët e tij pas eliminimit në #EURO2024 kundër Italisë i dhembin më shumë, sepse deri diku e kanë shijen e lamtumirës.
bal
