Fëmijëria është ai moment në jetë në të cilin ndodh një paradoks i bukur: jemi në gjendje të hedhim themele konkrete në një kohë shumë të shkurtër pa e kuptuar fare, por në të njëjtën kohë të lëmë plagë shumë të thella. Në moshën 4-vjeçare, mënyra jonë e të qenit tashmë ka filluar të marrë formë. Që nga ai moment, ajo që mbetet është të zhvillojmë ose ngadalësojmë inercinë që kemi marrë gjatë viteve të para të jetës .
Fëmijëria lë plagë që zgjasin përgjithmonë. Janë shenja të pashlyeshme, të cilat reflektohen kryesisht në qëndrimin që mbajmë ndaj vetes dhe ndaj të tjerëve. Megjithatë, disa nga këto plagë janë më të qëndrueshme dhe të thella, për shkak të ndikimit të madh që shkaktojnë në mendjen e një fëmije.
Më poshtë do t’ju tregojmë për 3 plagët që shfaqen gjatë fëmijërisë dhe nuk shërohen kurrë plotësisht.
Pamundësia për të besuar që nga fëmijëria
Kur një fëmijë manipulohet ose tradhtohet vazhdimisht nga prindërit ose kujdestarët e tij, ai vështirë se do t’u besojë njerëzve të tjerë ose vetes. Atij do t’i duhet të luftojë me të gjitha forcat e tij kundër prirjes për mungesë besimi në mënyrë që të jetë në gjendje të krijojë lidhje intime me të tjerët.
Një fëmijë mashtrohet kur i premtoni gjëra që ai nuk mund t’i ketë ose që nuk është i përkushtuar t’i bëjë. Për këtë arsye, është e rëndësishme t’i jepni një fëmije lodrën që i keni premtuar, ta çoni për të luajtur në park në ditën e rënë dakord së bashku dhe t’i kushtoni kohën që keni premtuar t’i kushtoni atij.
Këto veprime mund të kalojnë pa u vënë re ose të parëndësishme në sytë e të rriturve. Megjithatë, për fëmijët ato përfaqësojnë një mësim se çfarë të presin, në përgjithësi, nga të dashurit.
Nëse një fëmijë vëzhgon prindërit e tij duke gënjyer, ai do të mësojë se fjalët kanë pak vlerë. Prandaj ai do të ketë vështirësi të besojë atë që thonë të tjerët dhe të bëjë përpjekje për të respektuar fjalët e tij. Kjo mbresë do të thotë se, gjatë zhvillimit, fëmija do të ketë vështirësi të mëdha për të krijuar marrëdhënie me të tjerët dhe për të ndërtuar intimitet të vërtetë – një strehë – në të cilën ai ndihet i sigurt me dikë.
Frika nga braktisja
Një fëmijë që është ndjerë i vetëm, i injoruar ose i braktisur do të fillojë të besojë se vetmia është krejtësisht negative dhe do të zgjedhë një nga zgjedhjet e mëposhtme: ai do të bëhet tepër i varur nga të tjerët, duke kërkuar vazhdimisht dikë që ta mbrojë dhe ta shoqërojë, ose do të hiqni dorë nga shoqëria e të tjerëve, si masë paraprake për të shmangur vuajtjen e braktisjes së mundshme.
Ata që ndjekin gjurmët e varësisë do të jenë në gjendje të tolerojnë çdo lloj marrëdhënieje në mënyrë që të mos ndihen vetëm. Ata besojnë se janë plotësisht të paaftë për t’u përballur me vetminë dhe, për shkak të kësaj, ata janë të gatshëm të paguajnë çdo çmim për shoqërinë.
Kushdo që i shpëton frikës së braktisjes në rrugën e pavarësisë së plotë, është i paaftë të shijojë dashurinë e sinqertë të një njeriu të dashur. Për këta njerëz, dashuria është sinonim i frikës . Sa më shumë dashuri të ndiejnë për një person tjetër, aq më shumë do të rritet ankthi dhe dëshira për të ikur. Ata janë njerëzit klasikë të gatshëm për t’i dhënë fund një lidhjeje të lakmueshme për shkak të ankthit që do t’u shkaktonte një humbje e mundshme e të dashurit
Frika nga refuzimi
Një fëmijë që është kritikuar dhe nënçmuar vazhdimisht nga prindërit bëhet armik i tij. Në këtë mënyrë, ai zhvillon një dialog të brendshëm në të cilin konstantet janë vetëqortimi dhe vetë-kriminimi. Ky fëmijë, si i rritur, ndoshta nuk do të ndihet kurrë në pajtim me atë që bën ose mendon. Ai gjithmonë do të gjejë mënyra për të sabotuar planet e tij dhe do ta ketë të vështirë të kuptojë se edhe ai ka virtyte dhe mund të jetë i suksesshëm. Ai do të ndiejë se nuk e meriton dashurinë apo mirëkuptimin e askujt dhe se shprehjet e tij të dashurisë ndaj të tjerëve nuk kanë vlerë.
Në përgjithësi, këta fëmijë do të kthehen në të rritur të izoluar dhe evazivë, të cilët do të përjetojnë panik në situata të kontaktit shoqëror. Në të njëjtën kohë, ata do të jenë jashtëzakonisht të varur nga mendimet e të tjerëve. Të përballur edhe me kritikën më të vogël, ata e nënçmojnë plotësisht veten, sepse nuk mund të dallojnë një vëzhgim objektiv nga një sulm personal.
Nëse përveç refuzimit, fëmija është poshtëruar edhe, pasojat do të jenë edhe më të rënda. Poshtërimi lë ndjenja të pazgjidhura zemërimi, të cilat kthehen në një ndjenjë të vazhdueshme pafuqie. Kjo gjendje shpesh i transformon njerëzit, duke i bërë ata tiranë dhe të pandjeshëm dhe duke i bërë ata të poshtërojnë të tjerët.
Plagët e lëna nga këto përvoja të fëmijërisë janë shumë të vështira për t’u shëruar. Megjithatë, kjo nuk do të thotë se nuk është e mundur dhe as që nuk mund të transformohen pozitivisht. Hapi i parë është t’i njohim ato dhe të jemi të vetëdijshëm se duhet të punojmë mbi to, për t’i parandaluar ata të përcaktojnë pjesën tjetër të jetës sonë.
